دوستان گرامی، اقتصاد ایران در

..... می گیرد و دارائی این بانک خصوصی در سایه رباخواری باز هم چند برابر می شود، وام گیرندگان دو گروه هستند، یک گروه کارگران و رنجبران و دهقانان و مردم کم درآمد کوچه و خیابان هستند که باید از بام تا شام کار کنند تا هم وامی را که از آن بانک خصوصی گرفته اند و هم بهره آن وام را به آن بانک بدهند وگرنه زندانی خواهند شد! گروه دیگر کارخانه داران و سرمایه داران و زرسالاران دانه درشت هستند که از آن بانک خصوصی وام های کلان گرفته اند تا کارخانه ها و بنگاه های اقتصادیشان را بگردانند که در آن کارخانه ها و بنگاه های اقتصادی نیز باز باید کارگران و رنجبران از بام تا شام کار کنند تا وام و بهره آن وام به آن بانک خصوصی پرداخت شوند!

همچنان که دیده می شود بانک خصوصی ابزاری برای چند رباخوار مفت خور برای به دست آوردن پول هائی با ارقامی نجومی و باور نکردنی است که آن دارائی های هنگفت و مفت و باد آورده نیز فراورده دسترنج کارگران و رنجبران و دهقانان هستند و این بانکداران بی آن که کار کنند و رنج ببرند مانند زالو خون مردم را می مکند و روز به روز فربه تر می شوند!

پرسش: چه باید کرد و چاره چیست؟

پاسخ: چاره کار عمومی سازی (سوسیالیسم) است.

در سایه بانکداری عمومی (سوسیالیستی) بانک ها از آن همه مردم خواهند بود و دولت برگزیده شده از سوی مردم به نمایندگی از مردم بانک ها را خواهد گرداند و هیچکس نیز از راه وام دادن به مردم و راه اندازی دستگاه رباخواری به دارائی هائی با ارقام نجومی و باور نکردنی دست نخواهد یافت و اگر به مردم یا بنگاه های اقتصادی و کارخانه ها (که آنها نیز در سایه سوسیالیسم از آن همه مردم هستند) وام داده شود از وام گیرندگان تنها کارمزد دریافت خواهد شد نه بهره بانکی.

کارمزد و بهره بانکی دو پدیده ناهمسان هستند، کارمزد برابر است با هزینه آب و برق و تلفن و مزد کارمندان و ..... برای گرداندن یک بانک اما بهره بانکی برابر است با به دست آوردن پول های مفت و باد آورده از راه رباخواری که در سیستم سرمایه داری جمهوری اسلامی آن پول های مفت و باد آورده به جیب رباخواران بانک خصوصی ریخته می شوند!