روانپزشک عزیز، ادامه رویداد

تا برای آخرین بار با پدرم خدا حافظی کنم، ولی در بین راه پیر مردانی که از تدفین می آمدند، آنها بزور من را به خانه برگرداند، آنها مثل کوه یخ کوچکترین احساسی به عشق من نسبت به پدرم نداشتند، فقط می گفتند که برگرد به خانه، مطلقا احساس مرا درک نمی کردند،
زمستان بود بالای تپه ائی نزدیک خانه امان رفتم همه جا پر از برف بود، کودکی بی پناه و معصوم، به خدا روی آوردم و به حالت سجده بر روی زانوهایم از خدا پرسیدم؟ چرا پدرم را از من گرفتی؟؟؟؟؟ آنقدر در آن حالت مانده بودم که برفهای زیر زانوهایم آب شد ولی از خدا به سئوالم جوابی نشنیدم، یک لحظه احساس کردم که دارم وقت تلف می کنم خدائی وجود ندارد و یا او کاری بکار انسانها ندارد ، من آتئیسم را همانند شنا سگی که بدون مربی بطور طبیعی با غرق شدنهای مکرر یاد گرفتم، و بطور طبیعی آموختم انسان موجودی است تنها در طبیعت بیکران، و من تنها هستم، و باید تنهائی را قبول کنم و منتظر حمایت هیچ بنی بشری نباشم، و باید روی پای خود بایستم، من در ده سالگی افسانه خدا را با معصومیت کودکیم از مغزم پالایش کردم.