ســـلام دوســـلار...
آن ویکیپیدائی که سندیّت ندارد, ویکیپیدای ( فارسی ) است.
--در فضای مجازی می خوانیم..
اسطوره یا جنایتکار؟ پرفسور «فرانک دیکوتر» در کتاب جدید خود «قحطی بزرگ مائو: تاریخ بزرگترین بلای هولناک چین ۱۹۵۸.۶۲» مدعی شده که چهل و پنج میلیون چینی به دلیل سیاستهای نادرست مائو، رهبر چین نوین، بین سالهای ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۱ کشته شدند.
--جنایات استالین را در این ویدیو نگاه کنیم..
https://www.aparat.com/v/s6Qeo/%D8%AC%D9%86%D8%A7%DB%8C%D8%A7%D8%AA
_%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%84%DB%8C%D9%86_%D9%88_%DA%A9%
D9%85%D9%88%D9%86%DB%8C%D8%B3%D8%AA_%D9%87%D8%A7_15%2B
--تراژدی حیرت آور
استفان کورتوآ، مورخ فرانسوی، رقم اعدام شدگان و نیز تعداد کسانی را که یا در اردوگاههای کار اجباری شوروی از پای در آمدند و یا با گرسنگیهای سازمان یافته از سوی دستگاههای امنیتی نظام کمونیستی (
--به یاد ایرانیهایی که در دوزخ «اکتبر ۱۹۱۷» خاکستر شدند.
بخش بزرگی از ایرانیان قربانی توتالیتاریسم بر آمده از «انقلاب» اکتبر، رهبران و اعضای حزب کمونیست ایران بودند که به دلیل عدم امکان فعالیتشان در ایران دوران رضا شاه، به شوروی که بهشت معبود آنها بود پناه بردند. ولی بعد از آن نام آنها از صفحه رادار پاک شد و کسی ندانست چه بر سر انها آمده است. حزب توده ایران نیز که در سال ۱۳۲۰ به عنوان جانشین و ادامه دهنده راه حزب کمونیست تشکیل شد، ترجیح داد این گم شدگان را به فراموشی بسپارد. از پژوهشهای تازه چنین بر میآید که بعضی از رهبران حزب توده در مواردی نادر از مسئولان شوروی جویای سرنوشت بعضی از رهبران حزب کمونیست ایران میشدند، ولی به آنها تذکر داده میشد این پرونده را از بیخ و بن فراموش کنند و «پیگیر موضوع» نباشند (تورج اتابکی، ناپدید شدگان، اندیشه پویا، شماره یازده، مهر و آبان ۱۳۹۲، ص ۶۸ تا هفتاد).
--از «چند نفر» به «چند هزار نفر»
در پی کنگره بیستم حزب کمونیست شوروی و افشای جنایات استالین از سوی خروشچف، مشخصات معدودی از کمونیستهای ایرانی اعدام شده در اختیار دستگاه رهبری حزب توده قرار میگیرد و اسامی بعضی از آنها نیز گاه در انتشارات حزب ذکر میشود، از جمله آوتیس میکاییلیان معروف به سلطان زاده (از مسئولان عالیرتبه کمینترن)، کریم نیک بین، ابوالقاسم ذره، لادبن اسفندیاری (برادر نیما یوشیج) و غیره... شیوه سخن گفتن از این «گم شده ها»، در نشریات حزبی معمولا چنین بود : متاسفانه در دوران مهاجرت، چند تنی از کمونیستهای ایرانی به اتهامهای نادرست قربانی «کیش شخصیت» شدند و از میان رفتند و اکنون باید از آنها رفع اتهام بشود.
--به زودی معلوم شد که شمار کمونیستهای ایرانی نابود شده در شوروی بسیار بیشتر از «چند نفری» است که در نشریات حزب توده از آنها نام برده میشود. به نوشته بابک امیر خسروی، بعد از کنگره بیستم حزب کمونیست شوروی و اعاده حیثیت از میلیونها نفر قربانی ترور، مقامهای مسکو فهرستی مرکب از ۱۵۰ نفر از رهبران و کادرها و اعضای نابود شده حزب کمونیست ایران را در اختیار حزب توده ایران قرار دادند.
در این جا ما از «چند نفر قربانی» به «۱۵۰ نفر» میرسیم. امروز، در پی پژوهشهای تازه، به نظر میرسد که دامنه جنایت دستگاه ترور شوروی علیه کمونیستهای ایرانی پناه برده به این کشور، بسیار گسترده تر از اینها است. تورج اتابکی، پژوهشگر تاریخ اجتماعی ایران، می نویسد که در فاصله سالهای ۱۹۳۵ تا ۱۹۳۹ میلادی، هزاران تن از ایرانیان در باکو، تاشکند، مسکو و دیگر شهرهای اتحاد شوروی به مرگ یا زندانهای بلند مدت محکوم شدند. به نوشته آقای اتابکی : «در مسکو ایرانیان را همراه دیگر کمونیستها از ملیتهای گونه گون، با ماشینی سیاه به باغی به نام کومونارکا در حومه مسکو که پیش تر خانه ییلاقی یاگودا، رییس وقت گ پ او بود، می بردند و پس از تیرباران در گور دسته جمعی دفنشان میکردند. آثار این گورهای دسته جمعی هنوز بر پاست.»
--برای خوانندگان این یادداشت شاید پذیرش رقم «چند هزار» برای قربانیان ایرانی ترور در شوروی دهه ۱۹۳۰، دشوار باشد
--این تردید قابل درک است، زیرا ابعاد کشتار در روسیه استالینی هنوز، آنگونه که باید و شاید، شناخته شده نیست. کافی است اشاره کنیم که وقتی احکام دولتی درباره کشتار خارجیهای مقیم شوروی و اقلیتها صادر شد، صدها هزار نفر قربانی شدند. وقتی حکم عملیاتی یازدهم آگوست ۱۹۳۷ برای نابود کردن «جاسوسان و تروریستهای لهستانی» صادر شد، ۱۴۴ هزار نفر بازداشت شدند که از میان آنها ۱۱۰ هزار نفر به جوخه اعدام سپرده شدند.