سالام اليكيم
Anonymous
سالام اليكيم
https://t.me/kitabsesi/3828
ارامنه ی
قره باغ از کجا آمده اند؟
م.فرجی
اوایل قرن نوزدهم با حملات روسها شهرهای واقع در منطقه مسلمان نشین قره باغ که ساکنانش ترکان آذربایجانی بودند نیز به
آذربایجانی بودند نیز به تصرف سالداتهای روسیه تزاری درآمد.
آن زمانها برای آزادسازی بلاد اسلامی فتواهای مختلفی از سوی علمای اعلام آن زمان از جمله آیت الله عظمی سید محمد مجاهد طباطبایی از مراجع جهان تشیع صادر شد که بدین سبب مشهور به سید مجاهد گردید. پس از آمادگی و اعزام نیروها، آیت‌الله مجاهد و جمعی از علما از جمله آیت‌الله محمد جعفر استرآبادی، ملا محمد تقی برغانی، میرزا عبدالوهاب قزوینی، ملا احمد نراقی، سید نصرالله استرآبادی، سید محمد قزوینی، سید عزیزالله مجتهد طالشی و آخوند ملا محمد ماماقانی به تبریز مهاجرت کردند. سید محمد مجاهد و همراهان، برای برانگیزاندن مردم آذربایجان و نشان دادن این که این حرکت و خیزش، با پشتیبانی، تأیید، همراهی و همگامی علما شکل گرفته و مردم باید از جان و دل مایه بگذارند، به سوی آذربایجان حرکت می‌کند.
اوایل ایام به کام بود ولی بعدها متاسفانه قشون آذربایجان به فرماندهی عباس میرزا بنا به عللی که در مقالات بعدی صحبت خواهد شد سخت شکست خوردند و مجبور به امضای معاهده تورکمنچای گردیدند.. براساس معاهده تورکمنچای کوچاندن ارامنه از نواحی دیگر به منطقه قره باغ شروع شد.
در سالهای 1828 میلادی ماموری به نام سمینو مامور کوچاندن ارامنه از مناطق داخلی ایران به قره باغ شد. قصد روسها از کوچاندن ارامنه این بود که بتوانند بصورت همیشگی و پایدار بر بلاد اسلامی تسلط یابند... به نوشته سمینو: « روسها، ارامنه را مجبور به صدور اعلامیه هایی می کردند که دست به دست می گشت و کشیش های ارمنی آنها را برای ارمنی های هم وطنشان می خواندند. این اعلامیه ها حاوی مطالب دروغ و ساختگی علیه دولت ایران بود. آن عده از ارامنه را که می خواستند در خانه های اجدادیشان باقی بمانند بی جهت می ترسانیدند و به زور به آنها پول می دادند تا ایران را ترک کنند. اگر برخی از ارامنه می خواستند پولهایی را که تحویل گرفته بودند پس داده ، از رفتن به آنسوی ارس خودداری کنند، قزاقها با شلاق به جانشان می افتادند و آنها را به زور مجبور می کردند کانون زندگی خود را که در آن نان و آبی داشتند رها کرده برای مردن از گرسنگی به آن سوی ارس بروند. دولت روسیه هیچ وسیله ای حتی نان برای پذیرایی از اتباع جدیدش فراهم نکرده بود. هیچ جا از مغازه خبری نبود و اگر تهیه پذیرایی از ارامنه را به یک کارمند واگذار می کردند بی شک پولی را که به این امر اختصاص یافته بود می گرفت و به جیبش می ریخت. نتیجه آن شد که در همان نخستین سال مهاجرت عده زیادی از این بدبختها ( منظور ارامنه) از گرسنگی و بیماری جان دادند....»(ژنرال سمینو در خدمت ایران عصر قاجار و جنگ هرات1236-1266 ق، به کوشش منصوره اتحادیه و سعید میرصادق، چاپ اول 1375، نشر تاریخ ایران، ص: 95-94).
بدین ترتیب تلاشها برای تغییر بافت جمعیتی این منطقه شروع شد. با اینحال هیچوقت شهرهای مهم منطقه قره باغ مانند خان کندی ( که الان ارامنه نام آنرا استپاناکرت گذاشته و پایتخت جمهوری خود خوانده آرتساخ قرار داده اند) و حتی شهر مهم، تاریخی و فرهنگی شوشا تغییر هویت ندادند. تنها پس از فروپاشی شوروی در سالهای 1990 میلادی بود که تهاجمات ارامنه به مردم بی دفاع در قره باغ باعث مهاجرت بیشتر از یک میلیون مسلمان به مناطق داخلی آذرباجان گردید و بدین سبب تمام شهرهای قره باغ با تهاجم ارامنه یکدست ارمنی گردید.
14 مهر 1399
آن زمانها برای آزادسازی بلاد اسلامی فتواهای مختلفی از سوی علمای اعلام آن زمان از جمله آیت الله عظمی سید محمد مجاهد طباطبایی از مراجع جهان تشیع صادر شد که بدین سبب مشهور به سید مجاهد گردید. پس از آمادگی و اعزام نیروها، آیت‌الله مجاهد و جمعی از علما از جمله آیت‌الله محمد جعفر استرآبادی، ملا محمد تقی برغانی، میرزا عبدالوهاب قزوینی، ملا احمد نراقی، سید نصرالله استرآبادی، سید محمد قزوینی، سید عزیزالله مجتهد طالشی و آخوند ملا محمد ماماقانی به تبریز مهاجرت کردند. سید محمد مجاهد و همراهان، برای برانگیزاندن مردم آذربایجان و نشان دادن این که این حرکت و خیزش، با پشتیبانی، تأیید، همراهی و همگامی علما شکل گرفته و مردم باید از جان و دل مایه بگذارند، به سوی آذربایجان حرکت می‌کند.
اوایل ایام به کام بود ولی بعدها متاسفانه قشون آذربایجان به فرماندهی عباس میرزا بنا به عللی که در مقالات بعدی صحبت خواهد شد سخت شکست خوردند و مجبور به امضای معاهده تورکمنچای گردیدند.. براساس معاهده تورکمنچای کوچاندن ارامنه از نواحی دیگر به منطقه قره باغ شروع شد.
در سالهای 1828 میلادی ماموری به نام سمینو مامور کوچاندن ارامنه از مناطق داخلی ایران به قره باغ شد. قصد روسها از کوچاندن ارامنه این بود که بتوانند بصورت همیشگی و پایدار بر بلاد اسلامی تسلط یابند... به نوشته سمینو: « روسها، ارامنه را مجبور به صدور اعلامیه هایی می کردند که دست به دست می گشت و کشیش های ارمنی آنها را برای ارمنی های هم وطنشان می خواندند. این اعلامیه ها حاوی مطالب دروغ و ساختگی علیه دولت ایران بود. آن عده از ارامنه را که می خواستند در خانه های اجدادیشان باقی بمانند بی جهت می ترسانیدند و به زور به آنها پول می دادند تا ایران را ترک کنند. اگر برخی از ارامنه می خواستند پولهایی را که تحویل گرفته بودند پس داده ، از رفتن به آنسوی ارس خودداری کنند، قزاقها با شلاق به جانشان می افتادند و آنها را به زور مجبور می کردند کانون زندگی خود را که در آن نان و آبی داشتند رها کرده برای مردن از گرسنگی به آن سوی ارس بروند. دولت روسیه هیچ وسیله ای حتی نان برای پذیرایی از اتباع جدیدش فراهم نکرده بود. هیچ جا از مغازه خبری نبود و اگر تهیه پذیرایی از ارامنه را به یک کارمند واگذار می کردند بی شک پولی را که به این امر اختصاص یافته بود می گرفت و به جیبش می ریخت. نتیجه آن شد که در همان نخستین سال مهاجرت عده زیادی از این بدبختها ( منظور ارامنه) از گرسنگی و بیماری جان دادند....»(ژنرال سمینو در خدمت ایران عصر قاجار و جنگ هرات1236-1266 ق، به کوشش منصوره اتحادیه و سعید میرصادق، چاپ اول 1375، نشر تاریخ ایران، ص: 95-94).
بدین ترتیب تلاشها برای تغییر بافت جمعیتی این منطقه شروع شد. با اینحال هیچوقت شهرهای مهم منطقه قره باغ مانند خان کندی ( که الان ارامنه نام آنرا استپاناکرت گذاشته و پایتخت جمهوری خود خوانده آرتساخ قرار داده اند) و حتی شهر مهم، تاریخی و فرهنگی شوشا تغییر هویت ندادند. تنها پس از فروپاشی شوروی در سالهای 1990 میلادی بود که تهاجمات ارامنه به مردم بی دفاع در قره باغ باعث مهاجرت بیشتر از یک میلیون مسلمان به مناطق داخلی آذرباجان گردید و بدین سبب تمام شهرهای قره باغ با تهاجم ارامنه یکدست ارمنی گردید.
14 مهر 1399