جناب جیلو گرامی

پیشنهاد بر سر ایجاد یک گفتمان یا همگویی (دیالوگ) ملی و همگانی است, که نه سازمان است و نه تشکلی مثل شورای مدیریت گذار یا بقیه اتحادها و ائتلافها و شوراهای متعدد در گذشته.

بعقیده من باید برای راه های مختلف و شیوه های متعدد جهت نجات کشور باب یک مکالمه ملی را گشود. یعنی با همدیگر حرف زد و تبادل نظر کرد. شرط اولیه ورود به این گفتمان این است که شما بعنوان یک ایرانی دمکرات بپذیرید که با مخالفان نظری خود تبادل نظر بکنید و بپذیرید که در این شرایط دهشتناک کشور همه حق دارند؛ یعنی تک تک هموطنان حق مساوی دارند؛ و اینکه بدون انحصارطلبی و تامگرایی باید از طریق مکالمه و دیالوگ چاره جویی کرد. این هیچ ربطی به شورا و سازمان و حزب و غیره ندارد. متاسفانه شما رفیق شفیق حاضر نیستید بپذیرید که احزاب و سازمانها اهداف و مرامنامه و اساسنامه و برنامه کار و استراتژی ایدئولوژیکی و جناحی خودشان را دارند و این فلسفه وجودی یک حزب است که با روانکاوی رهبران و اعضای آنها بطرز جدایی ناپذیری عجین شده است. این احزاب در عرض چهل سال گذشته نتوانسته اند ره به جایی ببرند و یا هم افزایی (چه در تئوری و چه در عمل) بوجود بیاورند.

تک تک اعضای همه این احزاب و سازمانها و تشکلات موجود مجاز هستند و تشویق می شوند تا بیایند و نظر خود را در سطح مساوی با بقیه تک تک هموطنان در این گفتمان ملی ارائه بدهند و تاثیرگذار باشند. قرار نیست که ائتلافی از احزاب تشکیل شود و وزنکشی و سهم طلبی صورت بگیرد. این یک گفتگو بین فرد فرد ایرانیان است که ضرورت گفتمان ملی در شرایط دهشتناک فعلی کشور را درک می کنند و حاضرند در این مورد مسئولیت پذیر باشند. شما هم دوست گرامی ! هی این را به احزاب پر افتخار طرازنوین کشور ربط ندهید. و ضمننا شوخی هم نکنید که تا احزاب طرازنوین شرکت نداشته باشند, هر حرکتی محکوم به شکست است؛ حتی یک گفتگوی ساده !

صدالبته این نظر شخص بنده است و بقیه ٨٤ میلیون ایرانی نیز حق کاملا مساوی دارند تا نظر خودشان را بیان کنند.