ظاهرا اکثر "روشنفکران" و مردم

نتیجه چنین تفکری این ست که در بسیاری از کشورهائی که بعضا مورد غبطه ما می باشند, مملکت را یک یا ترکیبی از احزاب برنده "انتخابات" برای مدتی اداره خواهد کرد. موضوع مورد مناقشه در اینجا اینست که در ایران به ویژه در ۵۷ این افراد ملت بودند که انقلاب را به ثمر رساندند نه احزابی که اختلافات آنها مانع از همبستگی با افراد گردید.

در اینجا ظاهرا دو موضوع مورد توجه قرار نگرفته است.
یکی اینکه این "انقلاب" ثمری به وجود نیاورد که موجب افتخار باشد. این شورش بی برنامه ای بود که یاغی زیرکی از آن حد اکثر استفاده را برد در حالی که در دمکراسی معمولا برنامه حزب برنده از پیش معین است.
دیگر اینکه کل از اجزاء و حزب از افراد تشکیل میشود. اگر جزء, کیفیت مطلوب را نداشته باشد حزب نیز کیفیت مطلوب نخواهد داشت. یعنی تفرقه احزاب انعکاس تفرقه افراد است. یعنی چون نیک نظر کنیم پر خویش در آن می بینیم و یا به گفته واضح تر We have met the enemy and he is us. شاید هم "گناه طالع و جرم ستاره" باشد!