Nikrooz Azami ظاهراً مثل

«چون پرده برافتد نه تو مانی و نه من»
همین (نه تو می مانی و نه من) چون می تواند برانگیزنده دلهرهء محافطه کارانه باشد باعث شده تا چهار جریانی که در برپایی «انقلاب» واپسگرانه ۲۲ بهمن ۵۷ هر یک به سهم خود نقش داشتند، نقش شان معلوم نگردد. چونکه در بازار آشفته یا شرایط آنارشی ست که می توان خویش را از نگاه تیز روشنگری نجات داد.
این چهار جریان عبارتند از: ۱-رژیم سابق، ۲-اسلامگرایان به رهبری خمینی، ۳-ملی مذهبی ها و جبهه ملی ها ۴-چپ ها و «روشنفکران».
ظاهراً مثل اینکه خون چپ های شرکت کننده در «انقلاب» واپسگرانه و «روشنفکران» نظیر سیمین بهبهانی اولین سخنران شب های کذایی شعر در تهران که بعدها در مصاحبه ای با روزنامه آیندگان گفته بود «اگر با لچک سر کردن من شاه می رود حاضرم لچک سر کنم»، سرخ تر از بقیه جریانات است! یک رویداد یا یک واقعه تاریخی فرهنگی هنگامی درست و بی طرفانه بررسی و قیاس می شود که مبتنی بر نقد علمی باشند. نقد علمی آن نقدی ست که مبتنی بر مفهوم آزادی و فارغ از هر نوع ایسم، تقید و مظاهر فرقه گرایی گروهی، باشد. بعبارت دیگر، ملاک در ارزشگذاری پدیده «انقلاب بهمن ۵۷» و بررسی مواضع گروهای شرکت کنندگان در آن، تبیین مفهوم آزادی و روش علمی نقد است. با چنین ملاک و معیاری که «پرده می افتد و نه تو می مانی و نه من»، عرصه ای برای مبالغه کردن هم باقی نمی ماند. اما فرقه گرایی حاکم بر گروهای شرکت کننده در واقعه ۲۲بهمن خصوصاً چپ ها تلاش می کنند تا پرده طوری بیفتد که خود شان بمانند، و دیگران نه. توجه کنید به بحث های اخیر در رابطه با همین موضوع که همچنان در جریان است.