Jilow Askar : با سلام به

با سلام به ابولفضل عزیز. من دو نوشته اخیرت را نخوانده بودم و هنوز هم قبل ازاین رانخوانده ام. متاسف شدم از قضاوت کوردلانه بعضی ها در مورد خودت ونوشته هات. این قضاوتها بسیار غیر منصفانه وظالمانه اند، بخصوص برخوردهای شخصی به خود تو. فعالیتهای تو در انموقع خود جربزه شیر میخواست وتو با آن روح لطیفت چقدر سخت پا بر روی تمام احساسات گذاشتی و چه در دانشگاه و چه بیرون از آن بر قول وپیمانت با همراهانت استوار ماندی. آنهایی که تو را پهلوان پنبه خطاب میکنند بهتر است کمی از پهلوانیهای خود در قبل از انقلاب هم بنویسند و الا شرایط باز سال اول ودوم بعد از آن نیاز چندانی به جربزه وپهلوانی نداشت. تازه تو که ادعا پهلوانی در این نوشته هایت نکرده ای که آن "پهلوانان" این چنین جای خود را تنگ احساس کرده اند .مشل اصلی آنان چیز دیگری است. کسی که قدرت دفاع از فکری را که داراست داشته باشد به جای کلفت کردن صدا و تورم رگ گردن و اهانت وداد وفریاد، که فقط به درد بر اتگیختن احساسات کور عوام سیاسی میخورد، دلایل قوی ارائه میکند. کسی نمیگوید جوانان آنموقع به دنبال چیزی برای خود بودند، تصور وانگیزه آنها ازمبارزه ای که میکردند، بر علیه استبداد و برای آزادی و عدالت بود. اما استبداد و دیکتاتوری درست در کنه و مرکز تئورهای آما جا خوش کرده بود. گذشت زمان نشان داد، که ما با آن تصورات، نه به ازادی رسیدیم و نه به عدالت و هر چیزی را هم داشتیم از دست دادیم. دلایل این فرجام نا خواسته هم متعدد است. یکی از اینها عدم اعتقاد ما به آزادی و تقدم آن بر عدالت بود. تقریبا همه گرایشات سیاسی موجود در آن زمان زیر شعار مبارزه با استبداد، فقط به دنبال آزادی برای خود بودند و نه بیش. منشور حقوق بشر و دموکراسی و تا کید بر حقوق فردی شهروندان در نزد چریانات چپ و اسلامگرایان، فقط وسیله سیادت امپریا لیسم آمریکا و بورژوازی جهانی بر دیگران محسوب میشد. چپ دموکراتی هم که در ان ایام وهم اکنون کم یا بیش در کشورهای پیشرفته قابل شناسایی است برای ما محلی از اعراب نداشت. سهم ایران و همسایگانش از آن ایام تا به امروز از چپ، آن چپی است که بخش بزرگ آن هنوز هم بیگانه با آزادی و دموکراسی است. همین حملات هیستریک به نظر و شخصیت خود تو، به روشنی عیار آزاد اندیشی و آزادیخواهی چپ موجود را نشان میدهد. .استوار و پایدار هم چنان بنویس.