در ایران سه نوع ادبیات زیان

همچنان در شان بر برداشتهای واپسمانده پیش و پس از انقلاب میگردد و دیگری گفتمانی «آتش به اختیار» به سود حکومت اسلامی که در آن هر خزعبلی را میتوان بر قلم و زبان جاری کرد از نوع جمهوری اسلامی که در این سالها نماد بارزش در کیهان حسین شریعتمداری تجلی یافته است.
در اینجا هم فردی بنام «وندان وزریی» در بخش فیسبوکی با همان ادبیات شعاری و بدون کوچکترین سخن مستدل به همان روش سابق مهر و انگ است که به پیشانی نویسنده مطلب میکوبد. دورانی که این گونه روشها جواب میداد گذشته است. امروز این گونه شعارها و متلک ها چیزی بجز خالی کردن عقده نرسیدن به اهداف خیالی و فریاد عصبی کشیدن بر دیگری نیست. آقای تجلی مهر ده سالی برای بازگویی این مسائل به گفته خودشان ده سالی با خود کلنجار رفته اند. حقیقت را که باید بسیار پیش از اینها، و حتا در زمان شاه چنین مطلبی در رسانه های آن دوران به رشته تحریر در می آمد. افسوس که «ذات ملوکانه» نیازی به گفتمان آزاد در رسانه ها نمی دیدند. حتا گفتمان سرنگونی رژیم پهلوی نیز میتوانست ظرف اندک مدتی، پس از آنکه کف شعارها و دشمنی ها و انگها در دهانها خاموش میشد، حتما که گفتمانی معقول مانند آنچه آقای تجلی مهر در اینجا نوشتند میتوانست حاکم شود. و البته.. اینها همه ممکن بود به آن هیبت و سطوت شاهانه آسیب رساند، چیزی که تحمل نمیشد. تند روی از هر دو سو البته عامل مهمی بود اما نباید به انقلاب میکشید. کاش نه ده سال قبل، که همان زمان که پی به این حقایق بردید مطرح میکردید. هرچه زودتر بهتر. اما بازهم جای تقدیر است که هراس از امثال آقای ونداد زهیری و زهر هایشان را کنار گذاشتید و نوشتید. داریوش همایون 40 سال قبل هراس را کنار نهاد و نقد نظام پادشاهی را پیش گرفت و چه مفید افتاد. امیدوارم سایر دوستان چپ نیز همین روش را ادامه دهند تا روزی شاهد یک نیروی سوسیال دمکرات بروز شده و مطابق نیاز زمان در مجلس شورای ملی مان باشیم.