جناب انصاری نوشته اند «شما

باهم دست به یقه شدید که کدام زودتر از خمینی جدا شد و کدام دیرتر؟ واقعا این سخن تان بس ترحم برانگیز است. حیثیت مفهموم «انتقاد از خود» را بردید. انتقاد از خود یعنی اقرار کنید که به حقوق بشر اعتقاد نداشتید، به اعدامهای خلخالی در دادگاههای چند دقیقه ای که سران رژیم پیشین را اعدام میکرد اعتراض نکردید که حق داشتن وکیل مدافع را نداشتند. سپهبد جهانبانی را اعدام کرد بجز تیغ برا گفتید؟ خلخالی به تحریک شماها دست به آدم کشی زد. آخوند و شاه از قدیم باهم بودند و پشتیبان هم. هزاران آخوند مجیز شاه را میگفتند. آخوند اهل خونریزی نبود شما فداییان و توده ای ها به رسم کشورهای انقلابی خون طلب میکردید. شماها یاور قاتل بودید و مسئول. هیچ اعتراضی نکردید مسئولید. حال خمینی انقلاب کرد با تکیه به میلونها ایرانی که یا مخالف شاه بودند و یا در دستگاه شاه بودند اما مخالفت ضمنی با شاه داشتند و مثل دستگاه دولت مثلا وزارت خارجه در اعتصاب. شماها از کجا برای «قیام» سیاهکل مشروعیت گرفتید؟ به چه حقی کشور را دچار التهاب کردید؟ انتقاد یعنی امیرپرویز پویان و مسعود احمد زاده با نیم وجب سواد و تجربه زندگی را در پیرانه سری معلم خود میدانید. به عکسهای شان نگاه کنید بی تجربگی و به مطالعات شان نگاه کنید بی سواد ازشان میبارد. انتقاد به این میگویند. شما در مورد آقای تجلی مهر بجای جدل با استدلالات شان ایشان را به سلطنت طلبان می چسبانید. انگ میزنید. فقط مانده مثل مجاهدین یک «بریده مزدور» که در دلتان غنج میزند به ایشان نثار کنید. نه عزیز.. فدائیان هیچ انتقادی از خودشان نکرده اند. شما از واقعیات صحنه سیاسی ایران بی گانه اید. با مرگ شماها تا بیست سال دیگر، نشانی از فدایی جماعت نخواهد ماند چرا که در همان 50 سال قبل مانده اید. شما ها از همین امروز هم مرده اید. فریاد رضاشاه روحت شاد و رضارضاپهلوی فریاد مرگ شماهاست. اما نسل جدید چپ ایران که هیچ ارتباطی به شما ندارند به دنبال سوسیال دمکراسی هستند. آنها پا جای پای احمدزاده و امیرپرویز پویانها نخواهند نهاد. آنها با ما مشروطه خواهان بیشتر مرتبط هستند تا با احمدزاده و پویان.