آقای محسن کردی با سلام،

در رابطه با مبارزه مسلحانه هم بعد از پنجاه سال طلبکارانه و کاشفانه آنرا جنایت و یا جهالت مینامید و اسمش را هم نقد میگذارید. حتما میدانید که نگرش شما به جنبش مسلحانه جدید نیست و قدمتی حتی بیش از ۵۰ سال دارد. در همان سالها نیز بودند افراد، سازمانها و احزابی مانند حزب توده که پرچمدار چنین نظریاتی بودند، حتی خود خمینی نیز مخالف سر سخت اینگونه مبارزات بود. بهتر است بنویسید آنانی که برای دفاع از خود سلاح نبستند و سیانور حمل نکردند، و از نظر شما در آن سالها تاکتیکهای صحیح تری را دنبال میکردند، در سال ۵۷ و بعد از آن چه تاثیر کمی و کیفی قابل ذکری بر شرایط سیاسی و اجتماعی ایران باقی گذاشتند.
دوست گرامی، به نظر من در این شرایط بجای خود زنی و دگر زنی بایستی دنبال نقاط مشترک بود تا بتوان جبهه ای فراگیر و ملی را در برابر مستبدان حاکم بر کشور ساماندهی کنیم و ایران را از این ظلمت قرون وسطایی نجات دهیم.

باید یکی شویم
اینان هراسشان ز یگانگی ماست