در پاراگراف زیر فکر میکنم

از آن بین چهار و نیم تا سه و نیم درصد. یعنی بازهم احتمال بالا رفتن سودها در صورت رونق اقتصادی هست. سود وام بانکها برای اتوموبیل و کالای سفید و غیره بسته به امکانات بین 4,5 تا 5,5 درصد است.
در زیر بخشی که کاملا مشخص نیست صحبت از ایران هست یا جای دیگر:

فرض کنید کارگری ماهی 5 میلیون تومان در امد دارد و 27% از ان را بعنوان مالیات به دولت می پردازد، خلبانی نیز با حقوق 15 میلیون 52% از درامد خود را به دولت می دهد. این یک نمونه ساده از تلاش دولت رفاه برای ایجاد برابری است. این نوع سیاست شکاف طبقاتی را کوچک کرده و با تسهیلات گسترده بانکی و اخذ سود بانکی بسیار کم (حدود 2% سالیانه) خرید مسکن و اتوموبیل را اسان کرده و دیگر رویایی دست نیافتنی نیست. کم کردن سود بانکی نیز نوعی بازی برد-برد است که سرمایه مازاد را که در ایران بصورت سپرده بانکی ذخیره شده و مسکوت مانده، به تولید و بخش های دیگر اقتصاد روانه کرده. بعدا در فرصتی دیگربدان خواهم پرداخت و نشان خواهم داد که چگونه بانکداری بدون ربا چرخه اقتصاد را می چرخاند و به مردم (خصوصا طبقه ضعیف جامعه) امنیت و رفاه می بخشد.