روز 31 شهریور 59 و حمله عراق

با هیجان بطرف پنجره دویدیم. چند جت به رنگ زیتونی بودند که از روی قلعه مرغی راه شان را کج کردند و بطرف فرودگاه مهرآباد و پایگاه یکم رفتند. بچه ها که تابحال این شکل هواپیما را ندیده بودند گفتند اینها چی هستند؟ من که در جریان مسائل روز و درگیری های مرزی ایران و عراق بودم فریاد کشیدم اینها میگ هستند و دارند میروند پایگاه یکم را بمباران کنند. تا جایی که یادم هست دو بمب افکن توپولف و سه میگ بودند نه 5 توپولوف که اینجا ذکر شده. بهرحال چند ثانیه ای گذرشان از بالای قلعه مرغی طول نکشیده بود و شاید من اشتباه میکنم اما خوب بخاطر دارم که سه یا دو هواپیما کوچکتر از بقیه بودند . اینقدر این صحنه برایم وحشت اور بود که تصور کردم ارتش عراق پشت دروازه های تهران ایستاده است و عنقریب وارد شهر بشود. یعنی اینقدر ایران ولنگ و واز بود. هواپیماها به بالای فرودگاه مهرآباد که رسیدند بمبها را فرو ریختند و من شاهد چند انفجار بودم. به گفته برادرم که آن زمان تکنسین همافر در پایگاه یکم بود، بمب افکنهای عراقی 52 بمب ریخته بودند. از این تعداد فقط سه بمب منفجر شده بود. دلیل عدم انفجار بقیه بمب ها آن بود که بمب افکن ها از ترس کشف شدن توسط رادار و هدف قرار گرفتن توسط ضدهوایی ها بسیار نزدیک به زمین حرکت میکردند. بمبها دارای فرفره هایی هستند که با وزش باد میچرخند و پس از حدود مثلا 50 دور مسلح میشوند. این از این روست که بمبها زودتر منفجر نشوند و هواپیمای بمب افکن آسیب نبیند. ولی این هواپیما ها آنقدر نزدیک به زمین بودند که بمبها فرصت مسلح شدند پیدا نکردند و عمل نکردند. بمبها به زمین ریخته و پاره هم شده بودند اما منفجر نشدند. البته صدام تصور میکرد که نیروی هوایی و ارتش ایران منسجم است. اگر خبر میداشت که به دلیل اعدام و برکناری فرماندهان در پی کودتای نوژه در ارتش ایران سگ صاحبش را نمی شناسد، میتوانستند با خیال راحت ارتفاع بگیرند و با خونسردی هدفشان را انتخاب کنند و همه پایگاههای ایران را در هم بکوبند. مردم در بیرون فرودگاه مهرآباد به تصور این که نیروی هوایی دوباره کودتا کرده شروع به سنگر بندی کردند. تازه پس از دو ساعت یا بیشتر بود که رادیو اطلاع داد که عراق به فرودگاههای ایران حمله کرده است.