فرهنگ های محلی و زبانها را

از اقوام من آذری هستند. هفت فرزند دایی من از مادر آذربایجانی هستند که توانستند زبان آذری را فرا بگیرند و ما در مهمانی ها بسیار با آنها حشر و نشر داشتیم و روزگار خوبی را بیاد دارم. فرزندان دایی من بخوبی ترکی حرف میزنند. ترکی آذری تفاوتی برای من ندارد. این که میگویم آذری برای تکیه بر این است که یک ریشه آنها به آذربایجان باز میگردد. در خانه هم میگفتیم آنها ترکی حرف میزنند. تعصبی در میان نبود. همه ایران را خانه خود میدانستند. تاکید من بر این است که برای حفظ این روابط زیبا و این موزاییک چند رنگ در ایران زبان مشترک فارسی را باید همه بدانیم. درسها به زبان مشترک در دبیرستانها و دانشگاهها تدریس شود تا یک وزیر صنایع و معادن آذربایجانی بتواند زبان فلان مهندس کارخانه در مشهد یا سنندج را بفهمد و ارتباط داشته باشند و همه ایرانیان بر اساس شایستگی هایشان به هر مقامی که شایسته اش هستند برسند. چه در این رژیم و چه در رژیم پیشین کسی بخاطر لهجه از پیشرفت باز نماند. اقتصاد و سیاست را در ایران ترکها بدست داشته و دارند و من هیچ مشکلی در این نمی بینم و بسیار خرسندم که نه بخاطر ترک زبان بودن بلکه بخاطر شایستگی شان در هر حرفه ای به جایی که میخواستند رسیدند. هیچکدام احساس آسیمیله شدن این اصطلاح نفرت آور را نمی کنند. ایران خانه همه ماست. همکاران و دوستان بسیار صمیمی من آذری بودند و هستند. من به خاطر این سابقه که در ذهن داشتم هرگز و هرگز ستم ملی را نپذیرفتم. ستم ملی عبارتی است که جدایی طلبان به ناحق پرچم میکنند. با این وجود، باید امکاناتی باشد که اگر کسانی تمایل داشتند در مدرسه یا دانشگاه به زبان مادری شان تحصیل کنند بتوانند این کار را بکنند. فقط اگر فردا روز به دلیل این که سخن هموطن مهندس شان در سنندج یا بلوچستان را درک نمی کنند به حق به مقاوم وزارت صنایع و معادن نرسیدند دلخور نشوند که تبعیض در میان است. بجاش هزاران دیگر هستند که در آذربایجان به زبان فارسی دبیرستان و دانشگاه رفته اند و در کنارش زبان آذری - ترکی شان را هم فرا گرفته اند. بگذار آنها وزیر و وکیل شوند. حقی از کسی گرفته نشده است. ایران رنگارنگ خانه همه ماست.