جناب محسن کردی، اگر میخواهیم

تا جایی می بینیم و میتوانیم، لاقید نمانیم.
نارضایتی از سیاست زبانی و پروژه یکسان سازی فرهنگی و زبانی در ایران، از سوی قربانیان این پروژه و مخالفین این سیاستها، به بلندترین صدای ممکن فریاد زده میشود. شما امروز در سال 2021 مینویسید که در این باره، "هرگز کلمه ای نشنیدم که از تبیعض زبانی بنالند."
بنظر من اگر نشنیده اید، به این دلیل است که نخواسته اید، بشنوید و الا این صداها چنان بلند و چنان همه جاگیر است که در منابع و اسناد بین المللی نیز منعکس هستند. کافی است به گزارشهای حقوق بشری از ارگانهای جهانی در مورد تبعیض زبانی، فرهنگی و اتنیکی علیه اقلیتها در ایران نگاه کنید.
شما میتوانید خودتان این نارضایتی را نداشته باشید و این حق شماست. اما وقتی وارد حوزه انکار صورت مسئله در باب نارضایتی های مهم موجود در جامعه میشوید، شانس ساختن یک جامعه سالم در آینده ایران را هم زیر سوآل می برید. مسئله تنها ین نیست که چنین نارضایتی های عمیقی با تغییر رژیم از بین نمی‌روند. مسئله مهمتر اینجاست که تاوقتی که شمای کلی یک نظام قابل تحمل در افق، برای قاطبه مردم کشور یا سهم بالایی از اهالی، قابل مشاهده و امیدواری نباشد، امر هزینه دادن برای تغییر رژیم فعلی هم دچار اما و اگرهای بسیار خواهد بود.