امیر دعا: این روزها در کمتر

این روزها در کمتر محفلی ست که سخنی از "کلاب هاوس" در میان نباشد. با اینکه در این پلاتفرم بر خلاف دیگر رقیبانش مانند تلگرام، واتساپ، اینستاگرام و دیگر شبکه های اجتماعی خبری از عکس و فیلم و نوشته درکار نیست و فقط مکانی ست برای گفتگو؛ با اینهمه بازارش بسیار داغ و پر مشتری ست بطوریکه در بعضی از اتاقهایش چند هزار نفر، آنهم نه فقط برای یک سرک کشیدن چند دقیقه ای، بلکه برای ساعتهای بسیار طولانی می نشینند و با صبر و شکیبایی و متانت به صحبتها گوش میدهند و اگر مایل باشند در گفتگوها مشارکت میکنند. این شوق و اشتیاق برای چیست؟ آیا این بازار داغ – اگر با فرونشستن تب و تاب انتخابات گرفتار فیلترینگ و انسداد نشود – میتواند این جذابیت خود را همچنان حفظ کند و یا از سکه خواهد افتاد و مشتریانش پراکنده خواهند شد؟ پاسخ به این پرسش اگرچه آسان نیست اما اگر دلیل عمده استقبال مردم و بویژه زنان و جوانان از این پلاتفرم را تماما متاثر از فضای هیجانی انتخاباتی ندانیم و بلکه آنرا ناشی از یک حق خواهی و نیاز سرکوب شده و فرو خفته برای "شنیده شدن" و "ابراز حضور" بدانیم؛ در اینصورت میتوان امیدوار بود که کلاب هاوس از این پس بتواند همچنان پلاتفرمی باشد برای پژواک صدای بیصدایان و نیز ابزاری کارآمد برای تشکل یابی و شبکه سازی نهادهای مدنی در فضایی بدور از تهدیدات امنیتی رژیم.