تقی جان سلام و تشکر از اینکه

من به جناح بندیهای درون سازمان در آن زمان و غرق شدن در اختلافات و نتایج فاجعه بار یارگیریها و... اشاره کرده ام. ولی باید دید که چرا این وضع پیش آمد. باید مکانیزمی را بکار گرفت که اجازه ندهد یارگیریهای این و آن، سهل انگاری تنی چند از رهبران و دست اندرکاران و... چنین فجایعی را به بار آورد. مکانیزمی که اساسا به این کارها میدان ندهد. متاسفانه اپوزیسیون ایران هنوز هم در همان وضعیت درجا می زند. نگاهی به سایتهای اینترنتی و بحث های جاری در آن به وضوح نشان می دهد که همان مکانیزم پیشین در کار است و ما هنوز پا را از آن حد فراتر نگذاشته ایم. ••• ضرباتی که جمهوری اسلامی به ما وارد آورد را تنها در از دست دادن یاران شریف و زندان و شکنجه جسمی آنها نمی توان خلاصه کرد. این بخشی مهم و دردناک از صدمه ای است که دیده ایم. ولی آنچه که معمولا از نظرها مخفی می ماند، بخش روحی و روانی آن است. این هم واقعیتی است دردناک که بسیاری از ما و یارانمان چه در داخل ایران و چه در خارج، آسیبهای روحی و روانی شدیدی را متحمل شدیم. من به هنگام ضربات سالهای 1363 تا 1367 در خارج بودم و هیچ مسولیت تشکیلاتی نداشتم ولی این ضربات چنان بر روح و روانم آسیب زدند که هنوز پس از گذشت این زمان طولانی، لحظه ای راحتم نمی گذارند. به هر حال به نظر من شناخت مکانیزم ها و فرهنگهایی که موجب چنین فجایعی می شوند و تغییر آنها مهمترین وظیفه کوشندگان این راه است.