من نه به عنوان آذری بلکه یک

من نه به عنوان آذری بلکه یک ترک ساکن در جغرافیایی به نام آزربایجان که خوانده می شود ترک آزربایجانی در شهر تبریز زندگی می کنم این آقا یا اقایانی که این مقاله را نوشتند هنوز مشخص نکرده اند که چه قومی (ملتی ) در ایران اکثریت و چه قومی (ملتی )اقلیت می باشد حتمااز نظر ایشان فارسها اکثریت و دیگر ملییتها را( از نظر ایشان قوم انهم از نوع اقلییت)کم تعداد می دانند یا بهتر بگویم از ابراز ان وحشت دارند و نمی خواهند در این مورد صحبت کنند در این مقاله صحبت از شورای ملی می باشد که نه تعداد ان مشخص است معلوم نیست از چه کسانی تشکیل شده اندو با کدام مجوز به نام ملل ساکن در ایران حرف می زنند در پاسخ به ایشان باید بگویم تقریبا هر رژیمی که در ایران بر سر کار آمده است دست کم یکی دو بار درکردستان دست به قتل عام زده است از کجا معلوم که بعد این رژیم بالفرض مثال شورای ملی نامبرده شده شما حاکم بر ایران دست به قتل عام کردها نزند نوبت به ما ترکهای ازربایجان که برسدهمیشه قربانی مکر وحیله های استعمار فارسها که حکومت مرکزی را در دست داشته اند شده ایم ما دیگر گوشمان پر شده از کارهای پدرانمان در انقلاب مشروطیت بعد از این به سرنوشت مشروطیت فکر می کنیم مثلا تیر خوردن قهرمان ملی ستار خان بعد از خلع سلاح شدن توسط فارسها یا سربریده شدن باقر خان شما و دیگر دوستانتان دیگر نخواهید توانست ملت ترک آزربایجان را یک بار دیگر برای ایران پرشیا تحریک کنید ایرانی که در ان حتی از کوچکترین حق خواندن و نوشتن زبان مادریمان محروم هستیم بزرگترین معدن مس خاورمیانه در بخش ورزقان آزربایجان استخراج می شود و در کرمان فارس کارخانه اش در زلزله ورزقان مشخص شد که در این محل حتا یک بیمارستان وجود ندارد جالب است که پان ایرانیستها و فارسهای نظیر این صاحب مقاله خیلی سعی دارند این محرومیت ها را بر گردن فقط این رژیم بیاندازند زیرکانه رضا شاه و محمد رضا شاه پهلوی را از قلم می اندازند نوبت به عربهای ساکن در جنوب ایران که برسد وضع خیلی وخیم تر می شود بیچاره ها از زیرشان نفت بیرون کشیده می شود و در تهران و مناطق فارس نشین خرج می شود خودشان نیز در محرومیت شدید می باشند بلوچها هم که در هر حکومت امده در ایران هم قتل عام شده اند هم در محرومیت شدید نگه داشته شده اند با این اوضاع احوال ایشان و دوستانشان خیلی باید پر ... باشند که دم از وحدت ملی بزنند
صحبت فدرالیزم هم که شاید آخرین امید این کشور باشد نیامده هم در مقاله ایشان و هم در اکثر مدیاهای فارسی زبان برابر با خیانت به وطن تجزیه طلبی .... مواجه شد حال می رسیم به سوال اصلی که مو را بر تن این انسانها سیخ می کند : تضمینی وجود دارد که ما و دیگر ملل ساکن ایران در ایران فردا به حقوق مساوی شهروندی برسیم؟ چه کسی تضمین می دهد؟ ان هم با تجربه جمهوری اسلامی که اصل 15 و 19 را در قانون اساسی نوشت ولی هنوز اجرا نشده است شما شورای مللی ها ایا از این ملا ها برای ما آزربایجانیها و کرد ها و عربها و...خیلی خوبتر هستید ؟ از کجا معلوم ؟ چرا ما ملل غیر فارس برای ایران پرشیا یا ایران پارسی بار دیگر دست دردست شما ها بنهیم با کدام گارانتی ؟
با نگرشی منطقی خیلی مشخص است که هیچ گارانتی و تضمینی وجود ندارد و فقط درد این آقایان سالم ماندن جغرافیای فعلی ایران می باشد بعد از در هاله از ابهام و پر از شبهه تنها پیامی که به ایشان و دوستانشان دارم این است که آزموده را آزمودن خطاست .