عار کودک کشی

دو باره قتالی ز بعد  قتال
به سودای آرام و امنی محال

نه جنگی برابر به میدان رزم 
قتالی ز قتال کشتار عزم 

به امحاء خلقی ببسته کمر 
نداند ز امحاء نیابد ثمر 

مشو غره ی جنگ و آلات جنگ
 زیاری  رسانان   غربی منگ

زوجدان بری جمع جاناوری 
به جاناوری خلق ناباوری 

همه جنگ سالار جویای سود 
پی سود خود کرده نابود بود 

همه نابکاران خود خواه پست 
به کردار بد تا ابد پای بست 

زباریدن بمب فسفر فشان 
بود نامشان نام نکبت نشان

ز هفتاد بگذشت جنگاوری 
ز جنگت فرا چنگ باد آوری 

مپندار پایی به بیداد جنگ 
نپایی و آری  فراچنگ  ننگ  

ز ضرب و ز جرح و ز زجر و ز زور 
نیابی  رهایی  مرو  راه  دور

به کشتار کودک در آغوش مام 
چه یابی بجز خشم و نفرت مدام 

نیرزد جهان کشت و کشتار را 
چرا بر کنی چشم بیدار را 

بگریم بمرگ کیان زار زار
همایی که شد کشته بی کارزار

ترا عار ناید ز کودک کشی
ز کشتار کودک چه یابی خوشی

نه از قتل نیکا خسی پایدار
نه از مرگ مهسا کسی کامگار

مگو آرمیتا خود بیفتاد  و مرد 
بیفتاد زآنرو که او ضربه خورد

ز جور زن گزمه ای مرگبار 
بشد باب و مامی دگر داغدار 

به پاد افره آن نکرده گناه 
بیفتاد و شد عمر دختی تباه 

فرو خفت دختی و جانی گسست 
غمی دیگر آمد به دلها  نشست

فرشته وشی بی گنه جان سپرد 
ندانم زمرگش چه کس بهره برد؟؟

کهن باروی عدل ویرانه شد 
عدالت دگر باره بی خانه شد

زنو کند گیسو ز سر مادری 
 روان بر رخش اشک چون فرغری

ز آه جگر سوز بابی نژند 
به تاری گرایید خان و خرند 

همی مویه گر گوید او ای  خدا 
ببین چند رفته است بر ما جفا   

نماندست دیگر بجا خانه ای 
که نادیده آن مرگ جانانه ای

 بجز آه  و نفرین چه بار آورد 
نهالی که خونش نثار آورد؟

که مرگ آورست و که مرگ آزمای 
چه باری بلا بر سر این سرای؟
 
به داد و عدالت گرا نی جفا
فتوت بود  رمز  امن  و  بقا

 مرو راه جور و جفا  ای   عنود 
عناد از کفت امن و عزت ربود 

سها گویدت رو به عدل آر روی
زیادت  مخواه و  مبر  آبروی

شقاوت مپوی و قساوت مجوی
نیاید ز کشتار  آبی  به جوی

یکم آبانماه هزار ووچهارصد و دو 
اصفهان بیشه حبیب