براي توماج — خورشیدِ آشنایِ شهر

خورشیدِ آشنایِ شهر
برای توماج صالحی:فرزندِ دلاور وُ فرزانۀ ایرانزمین

ایران گشود آغوش را،خورشیدِ شب رخشان رسید
تب دار وُ پُر درد وُ ضعیف،زخمی ولی خندان رسید
آن سربدار وُ سروِ ماه،سرسبز وُ زیبای جهان
آن قامتِ غوغایِ او،جانانِ سروستان رسید
او آتشی افکنده بود،در سینۀ نامردمان
بازآمد وُ آتش دمید،آن تابشِ سوزان رسید
فرزندِ ایران را ببین،کوهِ دماوندی دمان
آن قصه گویِ پهلوان،آوازه خوان رقصان رسید
او ترس را تارانده بود؛روشن تر از اندیشه شد
تاریکی از او در گریز،هان شعلۀ تابان رسید
آوازِ او دردِ زمان،گفتارِ او از مردمان
بنگر دلا بر روزگار،آن صادق وُ انسان رسید
او در خیابان دیده بود،خونِ عزیزانِ وطن
تنها نماند وُ بی صدا،بانگِ زمان آبان رسید
از سایه ها ترسان نبود،ترسان از این حیوان نبود
پژواکِ فریادش بلند؛رعدآور وُ عصیان رسید
خشکیده شد دشت وُ دَمَن،برچیده شد باغ وُ چمن
فرزندِ ایران در سخن،ایرانیان!باران رسید
با جان وُ با آمالِ خویش،سینه سپر در پیشِ شَر
از جان گذشت وُ بی هراس،بیداریِ وجدان رسید
گفتا که آگاهی اگر،خورشیدِ ایران گویدت
این دیوِ زشت آیینِ گول،آخر شبش پایان رسید
دلالِ دین وُ بی وطن،ای خودفروشان پلید!
اینک رَسَد آزادگی،ویرانیِ دکان رسید
چندی برآمد رونقی،دنیا به کام وُ خوابِ خوش
برخیز! توماج آمده،پایانِ آن دوران رسید
با این حرامی های ره؛حیرانِ حرمانند وُ هول
سازندگانِ خاوران!،ای در فرار!درمان رسید
پا در گریزند وُ گمان،چندی دگر آدم کُشند
درندگانِ دینِ حق!!!،پایانِ آن رُجحان رسید
جز در زباله دانِ دهر،جایی دگر داری تو شیخ!
آنجا ترا رزقِ زمان،اندرخورت بُستان رسید...
چشم وُ دل وُ دستانِ ما؛در جستجوی اتحاد
اکنون همه با یک صدا،هنگامۀ پیمان رسید
خورشید می گوید سخن،یارا بیا با من بخوان
باید بکوبیدش به هم،نابودی وُ حرمان رسید
یک آسمان خاکستری،خوابیده بر برگِ سکوت
توماجِ موّاجِ دلیر؛آذر شد وُ بُرهان رسید
آتش بزن بر خواب وُ خوف،در هم فکن بیداد را
فریادِ تو توفانِ فکر،شیداییِ ایران رسید
یکشنبه 28 آبانماه 1402///19 نوامبر 2023