نرگس، غزه و ایران !

کسانی در نقد بیانیه نرگس محمدی اظهار نظر و گلایه می کنند که چرا او از غزه اسمی نبرد و به حمله جنایتکارانه حماس به اسراییل و جنایت های بی شمار ارتش   اسراییل علیه بشریت نپرداخت.  
من هم می توانستم در این امر با آنها همدلی کنم، اگر نرگس شهروند سوئد، فنلاند یا ایتالیا می بود. اما نرگس از کشوری می آید که نه فقط سیاست خارجی آن بلکه عواطف متناقض ملی آن هم « فلسطینیزه» شده است و جماعت حامی اسرائیل و طرفداران حماس در فضای مجازی مشغول جر دادن یکدیگرند. در این شرایط دشوار، بخردانه نیست شخصیتی را که قد کشیده تا در سطح ملی بازی کند، به حمایت از این یا آن جناح تشویق یا مجاب کنیم. بخش های بزرگی از ایرانیان با تعصب به دنبال « دی فلسطینیزه کردن» سیاست در کشورشان هستند. آنها شعار شان « نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران» است . وقتی موسوی در اوج محبوبیت، شعار « هم غزه، هم لبنان، جانم فدای ایران» را مطرح کرد، کسی اعتنایی نکرد. این بخش از هم میهنان ما که به ضرورت سرنگونی حکومت رسیده اند، بر این باورند که ام الفساد منطقه، همین ام القرا اسلام است که اگر سرنگون شود، در دراز مدت به سود همه، از جمله فلسطینی هاست. آنها فرقی بین جیم. الف. ، حماس و جک و جانور های دیگر قایل نیستند. از نظر آنها هر ضربه به حماس و بقیه نیابتی ها، مستقیما ضربه ای به جیم. الف. است  و همانطور که خمینی برای تنبیه صدام ۸ سال جنگ را ادامه داد، به اسراییل حق می دهند که برای کندن کلک حماس هیچ ملاحظه ای نداشته باشد. 
برای کسی که از « قیام حماس» حرف می زند، دشوار و نزدیک به غیرممکن است که فضای روحی- روانی این بخش از  مردم کشورش را درک کند و بفهمد که نباید هیچ شخصیت ملی را به قفس گرگ انداخت. من از درایت نرگس عمیقا خوشحال و -حتی اگر بی ربط به نظر بیاید-  مفتخرم و امیدوارم در مقابل فشارهای جهنمی این دو طرف، همچنان  به حبل المتین ایران بچسبد و مقهور نشود.
به عنوان یک زن و یک مادر،  هر روز شاهد کشتار زنان و کودکان بی پناه فلسطینی بودن ، خون دل خوردن و دم فرو بستن به وقت خاموشی،  فقط از عهده شخصیت هایی بر می آید که شایستگی دیدن افق ها و بازی در زمین ملی را دارند و نرگس تا امروز نشان داده که این شایستگی و توانایی را دارد.