افتراقی کە مهم است

  در کتاب 'تاریخ قوم یهود' آمدەاست کە "سە روز بعد، بنی اسرائیل در پای کوە سینای اجتماع کردند. ابر ضخیمی کوە را پوشانیدە و آنرا از انظار پنهان کردەبود... سپس بدنبال یک سکوت ناگهانی... صدائی بگوش رسید. صدای خداوندی کە دە فرمان را بە بگوش قومش می فرمود... پس از آنکە خداوند دە فرمان را بە قوم یهود عطا فرمود، موسی بە کوە سینای صعود نمود.

وی چهل روز و چهل شب تمام قوانین و دستوراتی را کە خداوند می خواستیهودیان با آن زندگی کنند، فراگرفت." (صفحات ٤٤ و ٤٥) آنچە در این سطور جلب توجە می کند، سخن گفتن خدا بطور مستقیم با بنی اسرائیل است و خواندن دە فرمان بە آنها در ملاءعام. و درست بعد از این واقعە است کە موسی بە بالای کوە می رود تا باقی ماجرا از سوی خدا تکمیل شود. و این برخلاف دین مسیح و اسلامی کە خلق خدا هیچگاە فرصت آنرا نمی یابند تا خدا با آنان مستقیم سخن گوید.

در واقع در یهودیت خدا خود را هم بر بنی اسرائیل متجلی می کند و هم بر موسی؛ اما در دو دین دیگر تنها بر مسیح و محمد. هرچند کە در مسیحیت این کلمات مسیح است کە با توجە بە موقعیت اش بە خدا نسبت دادە می شود، یعنی مسیح کلام خداست، اما در اسلام این محمد است کە تنها آورندە کلام خدا محسوب می شود. پس دە فرمان کە در آن خدا با بنی اسرائیل مستقیما سخن می گوید، و در واقع فصل مشترک میان موسی و بنی اسرائیل محسوب می شود، عملا آن جایگاە خاص و منحصر بفردی را کە مسیح و محمد در مسیحیت و اسلام دارند، منتفی می کند.

اما تفاوت تنها بە اینجا ختم نمی شود. در دە فرمان ارسالی هیچ سخنی از عشق بە همنوع یافت نمی شود، اما در دین مسیح ما عشق بە همنوع را داریم. مسیح بەصراحت از دوست داشتن همنوع بە اندازە خود می گوید. در دین اسلام اما این همنوع دوستی یافت نمی شود و در اساس انسانها بر اساس باور بە اللە و عدم باور بە آن ارزش و جایگاە می یابند. اما نتایج عملی چنین اختلافاتی میان این سە دین ابراهیمی می توانند چە باشند؟ می توان گفت کە: ـ بدلیل اینکە خداوند مستقیما با بنی اسرائیل سخن می گوید، پس بە معنای این است کە این قوم قوم برگزیدەای هستند، ـ نبود همنوع دوستی در ادیان یهودیت و اسلام، دست این دو دین را برای برخورد سخت با دیگران باز می کند، بنابراین بیهودە نیست کە ما شاهد برخوردهای سخت و بیرحمانەتر در جهان یهودیت و اسلام، بە نسبت جهان مسیحیت باشیم. و چە بسا آن نیازی کە جریانات سیاسی برای توسل بە اسلام و یهودیت در ایدئولوژی های خود می یابند، جریانات دیگر در رابطە با مسیحیت نیابند. توجیە خشونت با توسل بە دین، بر توان و قدرت آن بیشتر می افزاید.
زیرنویس: کتاب تاریخ قوم یهود، از انتشارات انجمن فرهنگی اوتصر هتورا (گنج دانش ایران)، ١٣٤٧