تو بمان همیشه، ای زن

چه فسرده وُ فگارم

چه گرفته روزگارم

ز سکوتِ سینه خسته

منِ بی صدا چه سازم

خبرم ز دورِ گردون

همه دیدگانِ پُر خون

چه سحابِ سهمگینی

چو عسس گرفته روزن

دلِ من شکسته یارا

که تبر چه خواهد اینجا

ز تنِ درختِ خانه

ز اقاقیای این باغ

که به غم نشانده وُ داغ

چه بگویم ای نگارم

ز نهانِ زخمیِ روز

ز درازنایِ این رنج

ز فغانِ این نیستان

که چنین ز ناله سوزان

ز نهالِ رفته بر باد

به قفس پرنده کُشتن

ز نَفَس بریده بر دار

ز رهی سیاه وُ پُرخار

ز چراغِ مُرده ی شهر

ز هراسِ گُل درین دهر

 زظلامِ کوی وُ برزن

و زنانِ رانده از در

و به غربتی مکدّر

به خدای واژه سوگند

که خدا زن ست وُ واژه

تو اگر نباشی ای زن

همه ی جهان نیارزَد

به پشیزی وُ به ارزن

به تبسم ات که زندگی را

چو بهشتِ جاودانه

تو نشاطِ آشیانه

تو ندایِ شعرِ رویش

تو جوانه های گویش

همه ی بهارِ من باش!

تو به آسمان دمیدی

چو ستاره ای رسیدی

همه تیرگی ستُردی

و خموشی ام شکستی

دلِ من به روشنی ها

تو شگفت وُ سخت بستی

مَرو از نظر عزیزا

که اگر رَوی ز دفتر

نه امیدِ من بماند

و نه شعر وُ شور وُ غوغا

نه شراره در شبِ من

دلِ تو بهارِ زیبا!

ز چه رو ننازَد ای مِهر

«که هنوز من نبودم

که تو در دلم نشستی»1

من وُ ما نمانَد ای کاش

تو بمانی ای همیشه

تو نشانِ آشنایی

تو سرودِ هر سرایی

تو بزرگ وُ نازنینی

چه کُنَد وطن غم ات را!

ز غم ات جهان پریشان

که به دوزخی گلستان

رُخِ خود ز اشک شُستم

چو تو را به خنده دیدم

من وُ این سخن بَسَ ام باد

که دلی ز من رُبودی

و دگر پَسَ ام ندادی

دل وُ جانِ من چه ارزَد

که تو جانِ بی زوالی

تپشی تو در رگِ جان

تو ز جانِ من فراتر

تو خروشِ شعرِ خورشید

سخن از تواَم خیال ست

تو بمان که بی تو بودن

همه هستی اَم محال ست

ـــــــــــــ

1 = از سعدی است:

همه عمر برندارم سر ازین خمارِ مستی / که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی

2012 / 03 / 07