امروز از سنگهای سالن ملاقات هم اشک درمی آمد!

و جیغ و گریه و فریاد بود که بر سرش باریدن گرفته بود. او همانجا مُرد!
نیروی انتظامی و نیروهای اطلاعاتی تا آخرین دقیقه ای که ما آنجا بودیم لحظه ای ما را تنها نگذاشت: آنها از خانواده ها شرمسار بودند و با فاصله ای معنا دار و پشت دیوارها خود را قایم کرده بودند!
مادر اکبر امینی سه بار از حال رفت که بار آخرش اورژانس او را برد! پسرش را با گردن شکسته و سری شکسته و بدون بخیه و باز دیده بود!
مادر سهیل بابادی تا مرز سکته رفت و وقتی پسرش را دید دیگر نایی برای سخن گفتن و فریاد کشیدن و گریستن نداشت.
همسر سعید حائری دید که چطور پشت و بازوهای سعید کبود از ضربه های باتوم بود.
پدر و مادر داور حسینی وجدان هم همین صحنه را در مورد فرزندشان بوضوح دیدند.
عبدالفتاح سلطانی هم به شدت آسیب دیده و مجروح بود.
سعید متین پور ساعتها بعد از ضرباتی که خورده بیهوش بوده.
سروش ثابت سرش نشکسته اما مانند بقیه کمر و دستان و بدنش کبود از ضربه های وحشیانه بوده است.
دستهای محمد شجاعی را از پشت بسته بودند و با خیال راحت او را زده بودند.
آقای کبودوند را کبود کرده بودند، انگشتان دست راست و انگشتان پای چپش را شکسته بودند و گردن و کمرش کاملا ضربه دیده و چند استخوانش شکسته بود.
پدر و مادر رونقی هم بودند: آنها هم با بچه شان دیدار کردند در حالیکه کلیه اش را از دست داده، کتک خورده، و حالش اصلا خوب نبود.
دکتر ملکی و آقای نوری زاد و خانم نرگس محمدی شاهدهای خوبی برای حال امروز خانواده ها و آن بازیهایی که بر سرمان آوردند هستند.
یاشار دارالشفاء را در حالی آوردند که زیر بغلهایش را گرفته بودند چون نمی توانست راه برود، کمرش کبود و به شدت صدمه دیده و پاهایش نیز کبود شده بود.