پدرم به زندان محکوم شده است نه به مرگ !
میترا پورشجری در مورد وضعیت جسمی پدرش گفت: در 21 مهرماه 91 که برای اولین بار سکته قلبی کرد و بعد آن درنتیجه عدم عمل قلب باز، دکتر کسایی در بیمارستان کرج داروی تویکس را برای پیشگیری از سکته قلبی تجویز کرد،نزدیک به 1ماه است که دیگر در بازار سیاه هم یافت نمیشود وتمام این دوران پدرم بدون مراجعه به پزشک و معاینه جدید همه داروها را از بازار سیاه زندان تهیه و استفاده میکرده در صورتیکه بعضی داروها نیاز به معاینه ماهانه و تغییر انها بنا بر وضعیت فعلی او داشته مانند قرص وارفارین که برای معده مضر بوده و باید هرچند وقت PT خون اندازه گیری میشده برای ادامه مصرف ان. ولی متاسفانه ودرادامه نقشه از بین بردن تدریجی و حذف فیزیکی پدرم با عدم درمان و توجه پزشکی، بیش از 6 ماه است که متخصص داخلی او را معاینه نکرده و در ماه گذشته و با وخیم شدن وضعیت او مبنی بر نفس تنگی های شدید، ورم غده پروستات و سنگ کلیه به بهداری مراجعه کرده و پژمان عادلی رییس بهداری صراحتا به او اظهار میکند که " بیماری های تو ربطی به ما ندارد و خودت باید برایشان راه حلی پیدا کنی!! "
و روز یکشنبه هم با وجود اینکه پدرم حتی قادر به راه رفتن نبوده ولی بهداری او را قبول نکرده است و هیچگونه اقدامی برای کمک به او انجام ندادند.
خونریزی معده وی دراثر مصرف خودسرانه و تنها به امید بهبودی موقتی و جلوگیری از مرگ، رخ داده است.
این همه بی توجهی، آنهم برای زندانی که با چندین بیماری کشنده دست و پنجه نرم میکند، دلیلی جز ازبین بردن و حذف فیزیکی آن ندارد.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
لاله موذن
افزودن دیدگاه جدید