*******
گفت و گو با شاه، به نقل از مجله «خواندنی ها» شماره 26- آذر ماه 1353 خوشیدی-
«عراق، پس از جنگ جهانی اول، توسط سِر وینستون چرچیل خلق شد. قبل از آن تاریخ عراق به امپراتوری عثمانی تعلق داشت و به این ترتیب عراق یک کشور جدید و یک دولت جدید بود و انگلستان مسوولیت سیاست خارجی و امور دیگر عراق را به عهده داشت. به طوری که وقتی در سال 1937 پیمان مرزی بین ما و عراقی ها امضا شد انگلستان که در آن تاریخ تنها قدرت صاحب نیروی دریایی در اقیانوس هند و خلیج فارس به شمار می رفت و شط العرب را به خاطر مقاصد خاص تحت کنترل داشت چند ماده را در این موافقت نامه گنجاند که بسیار استعمارگرانه بود.
چگونه می توان در یک معاهده تصریح کرد که رود مرزی قابل کشتی رانی که 65 درصد آب آن از کشور من سرچشمه می گیرد به کشوری دیگر تعلق داشته باشد؟ مثل این است که رود دانوپ در اروپا به طور کلی متعلق به یک کشور شود یا اگر آلمان و فرانسه هریک ادعا کنند رود راین به تنهایی به آنان تعلق دارد چه پیش می آید؟ حتی در این پیمان قدیمی هم آمده است که هر یک از دو طرف می تواند بی اعلام قبلی و بی اجازه طرف دیگر کشتی های جنگی کشور ثالث را برای بازدید به بنادر خود دعوت کند.
مواد این قرار داد آن قدر متناقض است و به قدری با مقررات موجود بین المللی مباینت دارد که طبعا ما نمی توانیم این گونه نقض حقوق بین الملل را تحمل کنیم. ریشه اختلاف ما با عراق این است.»
[یاد آور می شود مراد شاه از قرارداد مرزی 1936 همان معاهده ای است که در 13 تیرماه 1316 خورشیدی امضا شد و این روزها سالروز انعقاد این قرارداد هم هست. شاه در این مصاحبه به این معاهده اشاره کرده اما نگفته که زمان سلطنت پدرش امضا شده بود و باز نگفته که 5 سال قبل از این مصاحبه و در 30 فروردین 1348 در پی کودتای بعثی ها در عراق از جانب دولت ایران مردود اعلام شد. البته چند ماه پس از این مصاحبه و با وساطت الجزایر دو کشور به یک توافق تازه درباره اروندرود دست یافتند که به قرارداد الجزایر مشهور است هر چند در اسناد حقوقی وزارت خارجه به عنوان توافق بغداد به ثبت رسیده است.]
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید