مرثیه ای برای همۀ فصل ها
رستگاری؛ ریسمانی دو رنگ
بر گردنِ تردیدست
رستگاری، رستگاری
جهان را به گریستن وا می دارد
انسانِ مُفلس وُ بی فصل
زانو زده در باد دعا می خوانَد
لباده اش در باد رقصان
چونان پرچمی پاره پاره وُ منگ
خدایان وُ قدیسان وُ گورکنان، می خندند
آدمیان می گریزند
از قحطِ آفتاب در معابدِ دود وُ سنگ
از اشک ها وُ لب های کبودِ اوراد
مرثیه ای برای همۀ فصل ها
بر سفرۀ بلاهتِ جهان
فرشتگانی از آتش
فرشتگانی از ابریشم
مردانی پوک تر از پوکۀ فشنگ
پوک تر از دانۀ پوسیدۀ خردل
با کلاهخودهای زنگ زدۀ خاکی
و دل های کَپَک زده در میعاد
با دستارهایی از یَشم
شمشیرهایی از خشم
در ناگهانِ چارسوقِ آسمان
مردانی با بیرقِ بربرها در باد
با اعجازِ تازۀ نجات
مرثیه ای برای همۀ فصل ها
بر سفرۀ سفاهتِ مکان
تقدیس می شود
انفجار تا دوزخ
وعده ها وُ انتظار در چراگاهِ برزخ
تقدیس می شود
مغناطیسمِ قدرت
کَهربایِ جانکاهِ حیرت
و جانِ مُنجمد
اسیرِ حقارتِ قرنِ جذامیان
مرثیه ای برای همۀ فصل ها
بر سفرۀ هلاکتِ زمان
2014 / 10 / 15
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید