خدایان ایرانی متحد شوید

هنرمندان ایرانی مانند هنرمندان دیگر کشورهای جهان تلاش در پدید آوردن چیزهای جدید را دارند. گاهی انسانها قدرت تبدیل رویاهایشان به واقعیت را در خود احساس میکنند. یکی از این رویاها را از دنیای موازی خود شکار نموده و آن را به دنیای مادی خویش منتقل میسازند. با استفاده از تکنیکهای مختلف و سلیقه شخصی قبل از هر چیز مایلند رویا را به واقعیت تبدیل سازند و خود را ارضا نمایند، البته در این فرایند دیگر انسانها نیز گاهی از پدیدهای جدید و یا انتقال رویاها به دنیای جدید استفاده میکنند. بسیاری از ادیان این رفتار را تنها به خدایان نسبت داده اند و معتقدند که تنها خدایی بیرون از وجود انسان است که میتواند پدید آورنده باشد، در صورتی که تجربه بشری خلاف این باور را به اثبات رسانیده است. تجربه انسان نشان داده که ما میتوانیم خلق کننده باشیم و این پدید آوردن راما هنر مینامیم. هنرمندان ضمن پدید آوردن چیزهای جدید این امکان را بوجود میاورند که احساسات خود را نیز برای دیگران قابل درک سازند. قابل درک ساختن احساسات و خلاقیت های ذهنی این امکان را برای عموم مردم بوجود میآورد که رابطه ای تنگاتنگ با هنرمندان بوجود آورند و به آنها اطمینان بیشتری داشته باشند. این اطمینان البته در کنار حقوق هنرمندان وظیفه ای مخصوص را نیز برای آنها بوجود آورده است.

انسانها با وحشت از بازگو نمودن واقعیت به دلیل قرارداد های اجتماعی یا وابستگی های اقتصادی مبادرت به دروغ گویی میکنند. دروغ گویی نیز به نوبه خود احساس ترس و خود کم بینی را در ذهن ما نهادینه میسازد. احساس ترس و خود کم بینی در جامعه ایرانی ما دلیلی است که ابتکار عمل را از ما گرفته است، بدون ابتکار عمل داشتن دنباله روی در میان ما به یک واقعیات تبدیل گشته و بجای تغییر شرایط حاکم بر کشورمان تنها به اعتراضات بسنده نموده ایم. در صورتی که ما با پرهیز از دروغ گفتن ترس را در خود بشناسیم شاید روحیه جمعی ما آماده گرفتن ابتکار عمل از مدیران حاکم بر کشورمان گردد و گفتمان "خواستن نیازهایمان" با روش اعتراضی را به ساختن نیازهایمان از طریق تبدیل شرایط به امکانات میسر سازیم. تعداد بسیار زیادی از ایرانیان به دلیل مخالفت با سیاست های حاکم بر ایران به اسارت در آماده اند و ما آنها را زندانیان سیاسی مینامیم، سالیان مدیدی است که ما از شعار " زندانی سیاسی آزاد باید گردد " استفاده میکنیم. اما هیچگاه نخواسته ایم باور کنیم اسیر جنگی را تنها با تقاضا نمیتوان آزاد ساخت. در طول دو سال گذشته میگوییم دموکراسی برای همه ایرانیان، اما مایل به داشتن ابتکار عمل نیستیم و هر از چند گاهی با یک برنامه ریزی بدون دورنما و تنها با انگیزه اعتراض به ابتکار عمل مدیران جمهوری اسلامی میخواهیم به خیابان بیاییم، اما ناخواسته این توهم را در میان توده مردم بوجود میاوریم که ما همیشه محکوم به شکست هستیم. در ۲۵ بهمن سال گذشته برای اولین بار جنبش سبز ابتکار عمل را بدست گرفت و با حمایت از حرکت مردم مصر و تونس بجای اعتراض به ابتکار عمل مدیران حاکم بر تهران نمونه دیگری از تبدیل ساختن شرایط به امکانات را به نمایش گذشت.

از آنجایی که جنبش سبز متعلق به همه اقشار و اقوام ایرانی میباشد دارای نیازهایی فرا تر از خواسته های سیاسی است و میتوان آن را به یک جنبش اجتماعی مدرن تشبیه کرد.

در تمدن هزاره اخیر ایران ما آموختیم که خداوند به تنهایی خالق و پدید آورنده است، اما نگارنده بر این باور است که هنرمندان نیز میتوانند پدید آورنده باشند و بدلیل وجود هنرمندان بیشماری در ایران نمیتوان خداوند را یکتا نامید. در تاریخ نگارش شده دو هزارو پانصد ساله ایران نیز گویا یکی از ایرانیان به نام داریوش نیاز مردم خود را به صورت دعا ثبت نموده بود. این دعا به این مضمون است: " خداوندا ایران را از دروغ، خشکسالی و دشمن برحذر دار "

شاید ما ایرانیان بتوانیم به جای دعا به خداوند یکتا از " خدایان هنرمند ایرانی" بخواهیم که ما را از دروغ گویی برهانند و آنگاه " خدایان سیاست " بتوانند فقر و خشکسالی ما را ریشه کن سازند.