یادگارِ مظلومانه فرخنده

زمانِه ی بیمار و اسیر ما

یکسر

دچار کینه و ذات عقرب هاست

 گمانه ی کر و کور ربانی ما

پرپر

 گرفتار نیش مار کبراهاست.

و سادگی انسان

در این میانه

دریغا، مونس ددها و دیوهاست.

در دشتِ خشک بی دادرسی

دیریست مهربانی،

اسیر دشمنی دالِ فرقه هاست

و امراضِ واگیرش،

هیهات

جنون و جهلِ تاریک می کارد

جنگ و جهادِ زور می زاید ـ و

دشنه ی نادانی بر چشم خرد و روشنائی ها می کند.

+

یادگار مرگ مظلومانه ی فرخنده

بر پیشانی بی آبروی عصر ما

قصه های تن لگد مال خیلی از زن هاست.

سمفونی تلخ و شیون فرخنده،

فریاد دردناک استخوانهای خرد شده او ـ

جانِ جوان زنده بگور بسیاری از دخترهاست.

روح و روان سنگسار شده ـ

 جگر خشک و به آتش کشیده او

سرنوشت همه ی اسیران و بی پناهی هاست.

+

های: بانیان کین و راوایان چنین مرثیه های شرمناک  

با این بربریت مدعیان آسمانی،

 با این شقاوت جانیان

با این همه قساوت درندگان هولناک

بگوئید:

چه سان بهار امسال با گل ها و شکوفه ها

رنگین جامه شود؟

چه سان نوروز، پا به زایِ لاله ها و جوانه ها شود؟

این ننگ ِ تاریکی از چهره ی پلید فصل درنده

هرگز فراموش نور مباد.

این شرنگ حماقت از یادهای ژرف دلسوخته

هرگز پرت و  دور مباد.

بهنام چنگائی 3 فروردین 1394