در آستانه یک مه-روز جهانی کارگر- برخی از شهرهای صنعتی ایران میزبان تجمعات اعتراضی و اعتصابات گسترده کارگران بوده است.
حقی به نام حق جدایی طلبی وجود دارد. البته این حق در مقام احقاق باید به پاره ای ملاحظات اخلاقی مهم مقید شود. شاید بهترین شیوه برخورد با ادعاهای جدایی طلبانه آن باشد که اوّلاً- قانون اساسی حق جدایی طلبی را به رسمیت بشناسد، و نحوه و شرایط احقاق آن را به نحو منصفانه ای مشخص کند. و ثانیاً- دولت مرکزی برای پیشگیری از قوّت گرفتن مطالبات جدایی طلبانه و نیروهای گریز از مرکز، حقوق اقلیتهای قومی، دینی، و فرهنگی، از جمله حق مشارکت مؤثر ایشان در تعیین سرنوشت خود، را در عمل محترم بدارد.
در چند روز گذشته ادعای آیت الله سعیدی مبنی بر یا علی گفتن آقای خامنه ای در لحظه تولد، باعث ایجاد بحث ها و ارائه نظرات گوناگونی در جامعه ایرانیان، داخلی و خارجی، شده است. از مقالات مستدل و تحلیلی گرفته تا مقالات و حتی ویدئوهای طنز، همگی کوشیده اند که به گونه ای با این مسئله برخورد کنند.
خواهان آزادی فوری تمام فعالان جنبش کارگری و سندیکایی از جمله بهنام ابراهیم زاده، منصور اسالو، ابراهیم اسماعیلی، رضا رخشان، رضا شهابی، غلامرضا غلامحسینی، ابراهیم مددی؛ فعالان جنبش معلمان از جمله عبدالرضا قنبری و رسول بداغی(اعضای سندیکای معلمان)؛ فعالان جنبش زنان از جمله عالیه اقدام دوست و مهدیه گلرو؛ فعالان جنبش دانشجویی از جمله بهروز جاوید تهرانی و بهاره هدایت؛ وکلای شجاعی که تنها جرمشان دفاع از زندانیان سیاسی و فعالان اجتماعی است از جمله...
دریغ و درد! که مانند سلفِ مستبد خود مدعی آزادی اند و آزادی را به معنای ترور شخصیت مخالف خود و گِل گرفتن دریچه نقد قلمداد می کنند. و درست مانند سلفِ مستبد؛ تامگرایی و مونولوگ بُتِ عیار آنان است و به فرهنگ «بی چرا» اقتداء می کنند و گفتگو و دیالوگ و نقد را برنمی تابند. تجلی مونولوگ استبداداند و مبارزه با استبداد را جایگزینی مونولوگ خود می دانند.
شکاف اصلی در میان جریان های نظامی و امنیتی قدرت اسلامی ایران صورت گرفته و آنها را به دو گرایش رقیب پشتیبان محمود احمدی نژاد و رهبر جمهوری اسلامی ایران تبدیل کرده است. مجید محمدی معتقد است که گرایش حامی محمود احمدی نژاد و اسفندیار رحیم مشایی مواضع کلیدی خود را از دست نداده و حذف آن از سوی آیت الله خامنه ای و پشتیبانانش به هیچ وجه آسان نیست. جدال این دو طیف بخشی از فرادستی نیروهای نظامی در قدرت است که با روی کار آمدن محمود احمدی نژاد شتاب و اوجی بی سابقه گرفت.
کوروش در چنین زمانه و زمینه‌ای دو زیستی اسطوره و تاریخ، نیای درگذشته و روح زنده را ادامه می‌دهد و سپس به خوابی عمیق فراخوانده می‌شود، زیرا زنده‌کنندگانش بیدارند، تا هفت سال بعد که در خیابان‌های تهران بشنود: «کوروش بیدار شو، گندش درآمد.» ... بازگشت به کوروش و کوروشیسم در نزد دولتمردان ایرانی یادآور ایام اقتدار بود و کمتر نشانی از تساهل و تسامح و حقوق بشر در آن دیده می‌شد و همین مرز تفارق آن با کوروش ستایان غیردولتی و یا ضد دولتی است و گاه دو کوروش پدید می‌آید، یکی مقتدر و جهانگشا و یکی نخستین مب
حکومت اسلامی، به دلایل مختلف اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، ایدئولوژیکی و دیپلماتیک در بحران به سر می برد و دیگر بیش از این، امام زمان و خدا و پیغبرشان نیز قادر نیستند آن را از خطر سرنگونی برهانند.
کارگران پتروشیمی ماهشهر هوشیارانه شعار «آزادی، کار و پیشه، با ریش درست نمی شه» را در برابر شعار حی علی خیر العمل مزدوران و جیره خواران دینی حکومت قرار داده و نشان دادند که دیگر نمی توان از شعارهای دینی برای فریب جنبش کارگری استفاده کرد. دوران تحمیق جنبش های اجتماعی زنان، دانشجویان و کارگران با شعارهای اسلامی بپایان رسیده است و این جنبش ها در راه یافتن زبان مشترک حق طلبانه، سکولار، دمکراتیک و ایراندوستانه برای رهائی از جمهوری اسلامی هستند.