شاهین نجفی، خواننده معترض در واکنش به دیدار حسن روحانی، رییس جمهور ایران با گروهی از هنرمندان بیانیه‌ای تصویری منتشر کرد. افزون بر این محمود دولت‌آبادی هم در متنی با عنوان «اگر دیر نشده باشد» نظرش نسبت به دیدار حسن روحانی با گروهی از هنرمندان کشور را انتشار داد.
شاهین نجفی در بیانیه تصویری‌اش که با لحنی شعارگونه اجرا می‌شود، هنرمندانی را که شامگاه چهارشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۲ (۸ ژانویه) در تالار وحدت گرد آمده بودند که سخنرانی حسن روحانی درباره هنر و جایگاه هنرمند در اجتماع را بشنوند، به «اختگی سیاسی – هنری» متهم می‌کند.
او در آغاز این بیانیه تصویری میگوید: «کاسه گدایی [به دست گرفتن] و با دریوزگی حق خود را از حکام طلبیدن، چیزی جز تجلی نوعی از اختگی سیاسی – هنری مدرن نیست»
آقای نجفی در ادامه این بیانیه میگوید: «باید بر هنر و هنرمندان این سرزمین گریست، وقتی اینگونه خوار و خفیف می‌شوند و د
آقای نجفی در ادامه این بیانیه میگوید: «باید بر هنر و هنرمندان این سرزمین گریست، وقتی اینگونه خوار و خفیف می‌شوند و در گیرودار امنیت و نام و نان، حیثیت‌شان را حصیر نشیمنگاه دولتمردان می‌کنند.»
او در پایان این بیانیه که فقط یک دقیقه و نیم است، با کنایه‌هایی می‌پرسد: «ما بزدلی شما را می‌فهمیم، آنچه نمی‌فهمیم توأمانی ترس شما با هنرتان است.»
برخی رسانه‌های نزدیک به حاکمیت در ایران واکنش‌های بسیار تندی به بیانیه تصویری شاهین نجفی نشان دادند. آنها بدون آنکه محتوای این بیانیه را بازتاب دهند، شاهین نجفی را به هتاکی و خواندن ترانه‌های گوشخراش و دشنام‌گویی به هنرمندان ایران متهم کردند.
در سال ۱۳۹۱ شاهین نجفی ترانه‌ای با عنوان «نقی» اجرا کرد و آیت‌الله صافی گلپایگانی و مکارم شیرازی به خاطر این ترانه حکم ارتداد او را صادر کردند.
از میان سینماگران مسعود کیمیایی، تهمینه میلانی، بهمن فرمان‌آرا و رخشان بنی‌اعتماد، از میان خوانندگان شهرام ناظری و در بین نویسندگان، محمود دولت‌آبادی از شاخص‌ترین چهره‌هایی بودند که شامگاه چهارشنبه ۱۸ دی‌ماه در تالار وحدت به دیدار حسن روحانی رفتند. از میان این اشخاص فقط آقای دولت‌آبادی تاکنون انگیزه‌اش از حضور در تالار وحدت و نظرش درباره سخنرانی حسن روحانی را بیان کرده است.
نویسنده «جای خالی سلوچ» و همچنین رمان توقیف‌شده «کلنل» در نامه‌ای که با عنوان «اگر دیر نشده باشد» در اختیار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) گذاشته است، می‌نویسد: «آنچه پس از شنیدن سخنان رییس‌جمهور روحانی در اندیشه دیگران پدید آمد، کلیاتی از جنس امید و بهبودی قابل تصور است.»
و در فرازی این متن می‌نویسد: «شخصاً به اصطلاح “آرد خود را بیخته و الک مربوطه را آویخته‌ام” و تا بوده‌ام حرمت آزادی و قانون‌مداری را نگه داشته‌ام و نگه می‌دارم. در عین حال التزام به واقع‌بینی و اندازه نگه‌داری مجابم می‌کند که در خرسندی دیگرانی سهیم باشم که امیدوارند از مسیرهای زمهریری من عبور نکنند در کشمکش‌های نرم و سخت روزگارانی که گذرانیدم و گذرانیدیم.»
و در فراز دیگری از این متن که از ابهام و ایهام بسیار برخوردار است، می‌نویسد: «از تالار بیرون رفتم و نخواستم به این داوری‌ها باور کنم که آقا، حکومت “بردار- بگذار” می‌کند؛ یا این‌که یکی‌شان می‌آید گره می‌زند، یکی می‌آید گره‌ها را با وعده باز می‌کند. نه؛ به رغم تجربه‌هایی که چنان گمان‌هایی را تصدیق می‌کند، من در باور “درک ضرورت” هستم و طبعاً چنان درکی از بایستگی را منحصر به عرصه فرهنگ و هنر هم نمی‌دانم.»