جناب یونس شاملی

...وقتی سیاست قومی-نژادی از طرف محافل تجزیه طلب عمده میشود روشن است که شعارآزادی و حقوق بشر و دموکراسی برای همه مردم ایران فارغ از معلفه های قومی- مذهبی در حاشیه قرار میگیرد و سرانجام تضاد مردم ایران و رژیم در این کادر بسته بندی میشود.آیا چنین سیاستی تثبیت کننده هر چه بیشتر رژیم نیست؟
ایران برای عنصر تجزیه طلب روستایی بزرگ است که برجسته ترین برگ شناسنامه‌ی مردمی که درآن زندگی می کنند، تبار قومی و ایل و عشیره آنها است که با همدیگر در چالش و رو در رویی اند .
برای درک موضوع تصورکنیم که محور اصلی مبارزه سياسی ملت‌ درايران،مسئله آزادی و دموکراسی و سرنگونی استبداد دينی است ومسئله زبانی - قومی تابع آن قرار بگیرد و راه خروجی از مشکلات قومی که امکان شرکت به همه بازیگران ذينفع دراین مسئله را بدهد تغيير درفرماسيون سياسی -اجتماعی و اقتصادی باشد (هر چند که همینطور هم هست) آنوقت چه کسان وجریاناتی رو میآمدند و از چه ناحیه رژیم اسلامی مورد فشار قرار میگرفت ؟این چرخه معیوب برخلاف اینکه شدیدترین شعارها را علیه همدیگرمیدهند هر چه که هست علیه منافع مردم ایران است. مرا به یاد داستان ملا نصرالدین می اندازد ....صبح زود یک روز سرد ملاّ صدای مشاجره دو نفر را در بیرون خانه میشنود و با لحاف به دم در می آید و آن دو نفر در حین دعوا و فحش به همدیگر لحاف ملا را می دزدند و فرار میکنند. ملا می گوید آهان دعوای آن دو نفر نه بین خودشان، که بر سر لحاف من بوده است . سعید