قنبری گرامی، پدیده خانواده را با جامعه یک کشور نمیشود مقایسه کرد. همانطور که خاصیت یک قطره آب با دریا متفاوت است. ترس از اینه که با جدایی مثلا مردم آذربایجان ، در ایران حد اقل 6 مردم دیگر نیز راهشان باز شود و جداشوند. آنوقت نامی از ایران نمی ماند. راه حل درست مسئله آن است که در ایران حد اقل 7 ملت بدون دولت وجود دارند. اینان دولتهای خود را داشته باشند و دولت مرکزی را با هم تشکیل بدهند. مثلاً زیر نام ایران فدرال یا مانند آن. در این حالت هم ایران حفظ میشود و هم مردمان مختلف صاحب دولت و سرنوشت خود میشوند. بخشی از این مردمان در خارج از مرزهای ایران قرار دارند. مشکل آنها هم با «اتحادیه ی منطقه ای» و رفع مسئله ی مرزها قابل حل است. هر وقت هم دولت مرکزی مثلاً فدرال حقوق اساسی مردمی را نقض کرد آنوقت میتواند در جامعه دموکراتیک مسالمت آمیز جدا شود.
قنبری گرامی، پدیده خانواده را
قنبری گرامی، پدیده خانواده را
آ. ائلیار
تبدیل ایران به 7 کشور یعنی سرکار آوردن هفت حکومت « دیکتاتوری ناسیونالیستی». که نه میتوانند در مقابل غولهای جهانی استقلال اقتصادی داشته باشند و نه سیاسی. میشوند بازیچه مثل اوکراین که استقلال اقتصادی-سیاسی اش را از دست داده است. یا میشوند کولونی نو استعماری کشورها و شرکتهای جهانی مثل « آذربایجان علیف». در جهان گلوبال کنونی نهنگها ماهیان کوچک را قلبی قورت میدهند. و دیگر از کشور و اقتصاد و سیاست مستقل نسبی هم نمیتوان حرف زد. سیاستی لازم است پیش گرفته شود که نه به جنگهای داخلی منجر شود و نه آدم توسط نهنگان جهانی بلعیده شود. در عین حال استقلال اقتصادی و سیاسی متعارف داشته باشد. که به راهش در بالا اشاره شد.