محسن کردی گرامی، نگرانیهای انسانی شما برایم قابل درک است. واقعیت اینه که کسی از آینده خبر ندارد که چه پیش خواهد آمد. اما بر اساس برخی پارامترهای عینی و تجربی میتوان یک شمای کلی از احتمالات ممکن ترسیم کرد: - تغییر در رژیم ایران توسط خیزش عمومی در شهرها به ویژه شهرهای بزرگ صورت خواهد گرفت که تجربه ای ست از انقلاب بهمن. و نه توسط اصلاح که « اصلاح طلبان، ملی مذهبی ها و بریدگان از رژیم» در آن جهت میکوشند. چرا که رژیم ایران فاقد خصلت اصلاح است.- این جریان اول در صحنه سیاسی آینده است. جریان دوم « سلطنتی ها و مشروطه چیها و جبهه ملی»هاست.- جریان سوم ««مجاهدین خلق» هستند. جریان چهارم « چپها» میباشند. -و جریان پنجم « سازمانهای سیاسی ملیتها» ست. - پامتر ششم « آلترناتیو سازان خارجی» را باید در نظر گرفت. - پارا متر هفتم « ارتباط حکومتهای همسایه با جریانهای سیاسی داخل ایران» است.
رهبریت ائتلافی خواهد بود و نه کاریزماتیک. ائتلاف، اکثریت نیروها در صحنه را به حرکت در خواهد آورد. خطر جنگ داخلی و یا دخالت اسلامیستها از بیرون احتمالش بسیار کم است و تنها ممکن است اتفاقاتی باشند. بنابرین منهم در کل با عدم هرج و مرج در آینده موافقم.