آقای پرچی زاده از جیب دیگران

وسط این دو قرار میگیرند.
هیچ جیزش عجیب نیست.
همیشه تعداد کسانی هم که بین براندازها و طرفداران قرار دارند بیشتر است....اینها هستند که با متمایل شدن به سمت و سویی نهایتا تکلیف نهایی را مشخص میکنند.
در جوامعی مثل لبنان و هندوستان که تعدد و تکثر آرا و عقاید وجود داره هیچکس کس دیگر را متهم به خاکریز و یا خندق بودن نمیکنه. در جامعه ای مثل جامعه ما که بالای هشتاد یا نود درصد از مردم فرهنگ و دین خاصی دارند اینگونه افکار بیمارگونه مجال رشد و ماندگاری و شکوفایی پیدا میکنند.
این تنها حکومت ایران نیست که انحصار طلب و یکجانبه گراست. دقت در افکار اپوزیسیون و بطور مشخص اینگونه اتهامهایی که اپوزیسیون به بخش دیگری از اپوزیسیون میزند...به امثال نوریزاد و دکتر خزئلی میزند نشاندهنده همین مشکل در بیرون از حکومت هم میباشد و جمله خلایق هر چه لایق و یا خدا در و تخته را به هم خوب جور میکنه و ما دقیقا لایق همین حکومت هستیم و یا (ان الله لا یغیر ما بقوم الا یغیر ما بانفسهم=خدا سرنوشت ملتی را عوض نمیکند مگر این ملت تغییری کیفی در نفسانیات خود ایجاد نکنند).
پس از خواندن نظرات آقای پرچی زاده چه میشه گفت جز اظهار تاسف از نداشتن سعه صدر....نداشتن تحمل برای دیگران...؟
نگاهی دوباره به چهره این جوانان مرا به یاد حال و هوای دهه پنجاه و بی تجربگی های خودم میندازد.
زمانی هم بودکه تجربیات آبدیده ترها را جدی نمیگرفتم.
خدا کنه این حرفهاشون هیچوقت جایی در جامعه ایران باز نکنه و تجربیات امثال محمد نوریزاد که مویی در این راه سفید کرده اند مورد استفاده قرار بگیره.... آمین.