دومین موضوع بکار گیری

زيرسلطه" وجود ندارد و شاخصه‌ی قومیت دخیل در تعیین هیرارشی قدرت نیست . این نسبت بیشتر در مورد کشورهای ترکيه ،سوريه و جمهوری جعلی آذربایجان و یا قلیم کردستان عراق صدق می کند که با وجود اقلیت ملی عرب ، ترکمن ، تالشی و تات و لزگی و ارمنی , این این دولتها و حکومت «خودمختار» خودش را متعلق به اتنیک کرد و ترک و عرب میدانند و حضور در مدیریت کلان و بوروکراسی سیاسی براساس شاخص‌های قومی-نژادی شکل گرفته است و مبارزه ملل غیر ترک و عرب،‏عليه ستم ملی و عليه بورژوازی گروه قومی حاکم است . در ایران بدلیل اینکه شالوده‌ی اصالت ماهوی از بین رفته ، وجود گروه‌های قومی با ويژگی‌های مشخص و ثابت نژادی و يا فرهنگی پیش ازهرچیز حاصل ذهنيت پردازی «قلم بدستان» محافل نژاد پرست تجزیه طلب است تا يك واقعيت تاريخی که از درک آن عاجز هستند .در ایران دولتی تحت عنوان «شوینیسم فارس» وجود خارجي ندارد تا که سیاست دولتی وساختار قدرت نژادی باشد. ستم و تبعیض درایران نه نتیجه سیاست ناسیونال شوئینستی که محصول سیاست تمرکز گرائی ضد ملی و ضد دمکراتیک بورژوازی است که بورژوازی بزرگ آذربایجان بخش نیرومندی از بورژوازی ایران را تشکیل میدهد. برای رد نظریه بنجل «شوینیسم فارس »که طرح کنندگان این نظریه تنها فریب کارران سیاسی هستند ، کافی که بدانيم کدام یک از اقوام ایرانی‌ از نقطه نظر تناسب قوای عینی طبقاتی سرکردگی بوژوزی را در دست دارد .