در زمانه ای که بحث قوم وعشیره و طایفه درعرصه مردم شناسی جا دارد و درتعریف مدرن از حقوق اساسی یک ملت فاقد مبنا وموضوعیت است و حتی در یک قرن پیش هم وقتی قانون انجمن ایالتی و ولایتی پذیرفته شد اشاره ای به قوم و قبیله و عشیره و طایفه نکردند و در دورانی که اروپا پس از تجربه فاشیسم نژادی هیتلر ، مرزهای میان خودشان را برداشته اند و حقوق فراملی در کانون گفتمان سیاسی و اجتماعی شان نشسته است. پروسه دمکراتیزه شدن ایران میبایست در مبارزه با «فاشیسم فارس» از ايستگاه تجزیه ایران و صد البته در مسلخ گاه ناسيوناليسم عشیره ای ترک ،کرد و عرب بگذرد. محافل تجزیه طلب برپایه قوم گرایی های سده‌ی هیجدهم اروپا داغدار زندگی نکردن اقوام در حکومتهایی برپایه‌ی پیوندهای قومی و ایلی هستند. در سال ۱۳۲۰ محافل تجزیه طلب در دوران استالین در هیبت فرقه دمکرات با زورارتش سرخ در راستای همان روند استعماری روسیه
در زمانه ای که بحث قوم وعشیره
در زمانه ای که بحث قوم وعشیره
Anonymous
تزاری به بهانه «حق تعیین سرنوشت» برای خلق های کارگر آذربایجان به قصد تجزیه ایران «بهشت سوسیالیستی» را ترویج كردند و وحدت مجدد آذربایجان بزرگ را طرح کردند و امروز هم هوادار تحقق مجدد آذربایجان بزرگ هستند اما این بار مبلغ «فردوس پان تركیسم» شده‌اند.ظاهرا برای اینان فاصله بین سوسیالیسم و فاشیسم یك گام بیش‌تر نیست . محافل تجزیه طلب ترک و عرب که برنامه کارکردی اشان تحقق نظامهای ملوک الطوایفی در ایران است روشن نمی کنند که پذیرش هژمونی سیاسی قومی -نژادی ترک و عرب و غیره در کردستان و خوزستان و آذربایجان که خواستار دگرگونی مناسبات اجتماعی به نفع قومی گری هستند چه ارتباطی با «حقوق بشر » و «دمکراسی» دارد ؟