تبریزی گرامی، این درست است که

شما به شیوه نوشتن خود در مورد «جمهوری اسلامی» و « سازمانهای سیاسی» توجه کنید. این متد برابر است. متد تبلیغاتی ست. و نه « متین و استدلالی» ؛ « های و هوی» دار است. و تبلیغاتی. که مشکلی را نمیگشاید. وقتی از حکومت می نویسید 10 تا واژه ی تبلیغاتی پشت سرهم سوار میکنید. و همینطور در مورد « سازمانهای سیاسی». و خواننده زود بیاد مفهوم «لجن مالی» میافتد. یعنی برایش تداعی میشود. در مورد حکومت وقتی قید میشود که « دیکتاتور و ارتجاعی» ست یا در مورد نقد خط های سیاسی گفته میشود « درست یا نادرست» بود خواننده نظر شما را گرفته. دیگر نیازی به های و هوی نیست. و قید دهها کلمه ی تبلیغاتی، که یکی از مشکلات ادبیات سیاسی « روشنگری» ست. روشنگری نیاز به « ادبیات متین و آرام و استدلالی و فشرده» دارد. از شیوه هایی که کیفیت این سایت را « خراب» میکند همین « ادبیات تبلیغاتی» ست. و « مفهوم لجن مالی» را برای خواننده تداعی میکند.برای روشن شدن منظورم مثال میزنم. شما شیوه نوشتن و صحبت خود را با شیوه ی « داریوش آشوری» در مقالاتش مقایسه بکنید. مال شما شبیه ادبیات اعلامیه های قبل از 57 است ولی مال آشوری « متین و فشرده و استدلالی و ضروری» است. معرفی قربانیان و توضیح زندگیشان ضروری ست اما « چگونگی» این توضیح است که « روشنگری» میکند. آنهم وقتی ست که « چیزهای نادانسته شده و پنهان » و یا « نو آوری» شده در متن باشد. یعنی نکات تاریک روشن شود. چرا اینان کشته شدند؟ طور زنده میماندند؟ چه میگفتند؟ و ...لازم است به خواننده روشن شوند. یک قربانی را معرفی میکنیم لازم است از خود بپرسیم چه چیزی گفته نشده که من میخواهم مطرح کنم؟هم در بیوگرافی و هم در ایده و هم در قربانی شدن.