کالاه، قوهون : به نظر میرسد

در کنار این خواب، بیداری هم «ادامه» دارد و خواه ناخواه ادامه هم خواهد داشت. اینجاست که « گل امید» برسر راه تلاش میشکفد. دوست داشتم این گل را نیز بعد از خار یأس در شعر ببینم.هر چند که در هر برهه بفرجام باز هم با یأس روبرو شویم. اما «تلاش نامنقطع» است. و پایانی بر آن نیست. این دو چیر همیشه بوده و خواهند بود. یأس و امید- از هم جدایی ناپذیر اند. شکست و مبارزه هم همینطور. انسان میتواند از دو راه یکی را انتخاب کند: مبارزه با همه شکستها- یا گوشه گیری و به فکر گلیم خود بودن. اما لازم است بدانیم پیشرفت همیشه با راه نخست در جوامع پدید آمده و لو اندک- و راه دوم همیشه از آن سود برده است.*
* تصویر در مصرع ها زیبا ست«او دوغوردوغوم اون ایکی بیج اوشاق مدرسه کارنامه لرینی- یا -دنیزین ماویلیلیک توزونو سرپتیکدن سونرا »و جوانی ام را نیز
بعد از پاشیدن غبارآبی دریا
برشوق چشمان ماهی سیاه کوچولو
در ارس غرق نمودی.
فراموش نخواهم کرد سالهایی را که بخاطر
زاییدن آن 12 کودک حرامزاده کاغذی
از یادگیری زبان مادریم بازماندم.
با آرزوی مطالعه شعرهای بازهم بهتر از سراینده.