ر نکته آخر اینکه آ. ائلیار عزیز در زیر یکی از مطالب نوشته است که آرزوی استقلال آذربایجان را دارد. پیش شرط اولیه تحقق این آرزو، انشقاق میان آذربایجانیها و بقیه مردم ایران است. ولی از آنجایی که آرزو بر خلاف هدف تأثیر بیشتری بر ناخودآگاه انسان می گذارد، سوال من اینست: آیا آ. ائلیار می تواند این آرزو را از ناخودآگاه خودش پاک کند و به مسائل کاملا برون ذهنی objective نگاه کند؟ آیا او بطور ناخودآگاه هر آنچه را که در راستای این انشقاق باشد ترویج نخواهد کرد؟ آیا در این چارچوب او به ادبیات نفرت (که روند انشقاق را تسریع می کند) میدان نخواهد داد و در برابر منتقدان دست به توجیه آن نخواهد زد؟ و سؤال آخر اینکه اگر اختلاف و دشمنی شرط اول گرایش به جدایی و استقلال است، آیا آ. الیار می تواند بر خلاف ناخودآگاه دشمنی جو و جدایی خواهش قدمی در راه دوستی انسانها بردارد، یا اینکه خواسته و ناخواسته از ادبیاتی تمجید
ر نکته آخر اینکه آ. ائلیار
ر نکته آخر اینکه آ. ائلیار
Anonymous
می کند، که به دشمنیها دامن می زنند، تا روند جدایی را تسریع کنند، حتی اگر این ادبیات قاطعانه و بی شک و تردید نژادپرستانه باشند؟ کدام فرض به حقیقت نزدیکتر و محتملتر است؟