عزیز محمد احمدی زاده، ممنون

عزیز محمد احمدی زاده، ممنون از نظر شما. زحمت کشیده اید. خوشحالم که عزیزانی مثل شما پیام این نوشته را درمییابند و با خود و زندگی و جانشان به گفت و گو می نشینند. آنجا ، نوشته، خواسته آینه ای باشد برای جانهای دلباخته ، که خود را بهتر ببینند و بهتر بشناسند. و بدانند که ذوب و آمیخته با هستی و نیستی مردم و سرزمین خویش اند.و جدایی ناپذیر. هرچند که به ظاهر گم و ناپیدایند؛ اما حقیقتاً عشق اند و نامدار. چون سرزمین و مردممان. اگر کوه و چشمه، کوچه و خیابان، بزرگ وکوچک به سخن درآیند "جان" زبان آنهاست. در هر جا یی که انسانها زندگی میکنند .همانطور که نوشته اید جان ، جان همه چیز و جان همه ی عاشقان است.شاید خود عشق است.نمیدانم.