وقتی "کمنتاری" نوشته می شود و در آن شخصی را "ریزه خوار سفره..." خطاب میکنند، وقتی از اصطلاحاتی مانند "ترکتازی" استفاده میکنند که اگر در 1000 سال پیش میتوانسته است کاربرد صحیحی داشته باشد (و جالب است کسانی که از این اصطلاحات استفاده میکنند، به کتابهای تاریخ و ادبیات هم استناد میکنند بدون اینکه در نظر کیرند که گذشته امروز نیست) و امروز باید آن اصطلاحات را به زبالهدان فرستاد چون کاری به جز ایجاد نفرت از "قوم" خاصی نمیکند و جز تخم نفرت از آن "قوم" را در مغز و اندیشه فرزندانمان نمیکارد، زمانی که "کمنتار"نویسی فارسها را دو رو و ترسو میخواند، زمانی که یک نفر دیگر خامنهای را جنایتکار میداند نه به این دلیل که جنایتکار است بلکه به این دلیل که "ترک تبار" است و زمانی که "کامنتار"نویسی، ترکان و عربان را بی فرهنگ و وحشی مینامد و زمانیکه به جای گفتگو در مورد مسائل و مشکلات واقعیمان به فحاشی
من بارها تاکید کردهام که جای چنین "کامنتار"هایی در ایرانگلوبال نیست و به اعتقاد به سانسور متهم شدهام. من تاکید کردهام و باز هم تاکید میکنم که حتی با نقطه چین کردن کامنتها مخالفم. کامنت نویس باید کلامش عاری از توهین باشد. اظهار نظر و نقد و انتقاد هیچ پیوندی با توهین ندارند.
من با این سخن کاملا موافقم که: " کسانی که در گفته هایشان تردید و تزلزل دارند؛ به سرکوب، تهمت، تحریف، فضاسازی و ترور شخصیتی رو می آورند و این فضای بحث را آلوده می کند". سؤال این است که آیا این وظیفه ما نیست که از آلوده شدن این فضا جلوگیری کنیم؟ آیا ما نباید به این اصل خودمان پایبند بمانیم که: "سایت مخالف هزگونه نژادپرستی و راسیزم و اختلافات و جنگهای قومی-ملی است. مطالبی که مبلغ نژادپرستی و فاشیزم، ایجاد کینه و دشمنی در میان اقوام و ملیتها و مردمان ساکن ایران باشند، منتشر نخواهند شد ولی بحثهای نظری و تئوریک درباره این مقولات امکان انتشار در سایت را دارند." آیا پایبندی به این اصل سانسور نظرات مخالف است یا تلاش برای ایجاد فرهنگی مدنی برای تبادل نظر و گفتگو و رسیدن به "یک جمهوری سکولار و دمکرات در ایران فردا"؟ به نظر من میتوان این اصل را عملی کرد به شرط اینکه سیستمی دیگر ان را کنترل کند تا اجحافی صورت نگیرد و دهنی برای نقد و انتقاد و اظهار نظر بسته نشود.