الیار عزیز من هم کاملا با حرف شما موافقم ارزوی برابری حقوقی و دمکراسی و وارامش در جامعه هستم بیشتر از هر چیزی به این دلیل که مادر دو فرزند هستم و بهترین شرایط را برای انها ارزو می کنم .شما هم می دانید که بر خلاف هیاهویی که شووینستهای حاکم راه انداخته اندتورکها با وجود تحمل انواع تحقیر ها ظلم ها هرگز دنبال پان و نژاد پرستی نبوده اند و حتما حق می دهید اینهمه بی اعتنایی به حقوق اولیه انسانها و تحقیر و توهین مداوم رادیکالیسم را بدنبال خواهد داشت .مگر ما چه می خواهیم ؟ زبان مادی مان ،نه بخاطر زبان پرستی و پانیسم و ... اینکه زبان اجداد و نیاکان ما چه بوده اهمیتی ندارد انچه مهم است زبانی است که کودک برای اولین بار توسط ان با محیط اطراف و جهان خارج ارتباط بر قرار کرده و مفاهیم بوسیله ان در ذهنش ساخته می شود ،متاسفانه دوستان فارس زبان قادر به درک این نکته نیستند که وقتی ما می گوییم اموزش به زبان
الیار عزیز من هم کاملا با حرف
الیار عزیز من هم کاملا با حرف
Anonymous
مادری منظورمان برتری زبانمان نیست ،ما از خفه شدن استعدادهای کودکانمان می گوییم ، میگوییم عدم استفاده از زبان مادی و ممنوعیت ان در مدرسه باعث عدم رشد خلاقیت و استعداد فرزندانمان که فرزندان ایران هم هستندمی شود می گوییم وقتی مثلا در کلاس سوم دبستان از کودکان ما میخواهند انشا بنویسند کلمات محدودی که از زبان بیگانه یاد گرفته اند برای بیان افکار و تخیلاتشان کافی نیست فرض کنید که یک کودک روستایی چه انشای زیبایی در مورد گوسفند به زبان مادری اش که زبان تخیلات و افکارش است می تواند بنویسد!ولی اجبارا به کلمات و جمله های کلیشه ای محدودی که از زبان اجباری مدرسه اموخته روی می اورد و شاید مهمترین علت عقب ماندگی ایران در عرصه ادبیات مدرن همین محرومیت بیش از هفتاد در صد کودکان از زبان تخیلاتشان و در نطفه خفه شدن خلاقیت و استعداد این همه انسان در کودکی است.ایا درک این مطلب برای روشنفکران جامعه فارس تا این حد مشکل است که تمامی سعی و تلاششان را تنها برای اثبات اینکه زبان ازربایجانیان چندین قرن پیش فارسی بوده و ال وبله شده و الان باید زبان مادی شان را فراموش کنند !اقای الیار همانطور که می دانید یکی از بزرگترین نیروهای مبارزه برای حقوق اقلیتها و مخصوصا کردهای ترکیه نویسندگان و هنرمندان و روشنفکران ترک هستند.متاسفانه ما حرکتی هر چند کوچک در به رسمیت شناختن حقوق دیگران در بین روشنفکران و مبارزین و اپوزیسیون و پوزیسیون نمی بینیم وبه همین دلیل هم چشم انداز اینده ایران بسیار تیره و تار است . وقتی ابتدایی ترین حقوق همدیگر را به رسمیت نشناسیم چگونه وبا کدام تضمینی میتوانیم مبارزه مشترک برای دمکراسی داشته باشیم ؟ من بعنوان یک مادر هرگز راضی نیستم فرزندانم برای اینده ای که هیچ تضمینی برای بهتر شدن اوضاع دیده نمیشود خراشی ببینند وهمانطور که در جریانات 88 دیدید تمام ازربایجانیان ودیگر ملیتها هم چنین وضعیتی دارند