بله، گرامی، سخن شما در مورد

.سیاست چپ ستیزی باید به کنار گذاشته شود. چپی که افتاده و بلند شده دیگر آن چپ قدیمی نیست. اینان تا مرز جدایی تعیین سرنوشت را قبول دارند. همین برای پیروزی اولیه کافی ست. مسایل دیگر را در شرایط دیگر باید دنبال کرد.بگذریم از گروهی از آنان که حتی جدایی را هم قبول دارند. ولی چپ متحد طبیعی برابری طلبان است و نیروی وسیعی ست با تجربه که میتوان رویشان حساب کرد. مبارزه ی ملی-دموکراتیک بدون چپ عقیم و شکست خورده است. وظیفه برابری خواهان دفاع از چپ آذربایجان و ایران است. ما بدون چپ نمیتوانیم حقوق خود را کسب و پیاده کنیم.نیروی باز دارنده برای جامعه چه دارد که نیرو جذب کند؟ شعار «نابرابری»؟ با این که نمیشود نیرو جذب کرد. آنهم در دنیای انترنت و گلوبالی. که هر «کودکی» از حق انتخاب خود دفاع میکند. یا با « جفظ چهار چوبه ایران»؟ این شعار را هم از دستش میگیریم. « برابری و اداره ی امور در چهار چوبه ایران»! این نیرو ها دیگر خلع سلاح شده اند. در عین حال « سیاست قدرت غیر متمرکز» مثلاً فدرالیسم را ادامه میدهیم. اینها برای جامعه ایران نه عدالت اجتماعی دارند و نه چیز دیگر. «نابرابری خواهان» فاقد پیام برای جامعه هستند. اینان در سطح جهان هم نمیتوانند سرشان را بلند کنند. کسی از نابرابری نمیتواند دفاع کند.برای همبستگی و پیروزی، نیروهای باز دارنده باید خلع سلاح شعاری و سیاسی شوند. و با نیروهای دارای وجه مشترک باید اتحاد شعاری و سیاستی در جهت همبستگی ایجاد کرد.اگر خواهان پیروزی هستیم ، «سیاست موجود در مبارزه رفع تبعیض»را باید به کلی دگرگون کنیم.