سؤال: «چراروشنفکران فارسی

رسمیت شناختن حقوق آنها نیستند؟» البته جواب را بر سیاق نویسنده و منتشر کننده این مطلب می توانید خودتان پیدا کنید. تا وقتی که در میان مسئولین ایران گلوبال کسانی باشند که آرزوی استقلال آذربایجان را در سر بپرورند، بدون شک دامن زدن به ادبیات نفرت هم خواسته یا ناخواسته در دستور کار آنها قرار خواهد داشت، زیرا جدایی تنها در صورت ایجاد نفرت دروغین است که مقبولیت عام پیدا می کند (واگرنه هیچ آدم عاقلی را نمی توان بدون داشتن اختلاف اتشویق به جدایی کرد، پس اگر اختلافی نبود، باید آنرا خلق کرد و برای اینکار چه روشی بهتر از ایجاد نفرت با اشاعه اطلاعات نادرست!؟) . البته از نظر من نه تنها داشتن آرزوی استقلال، که فعالیت علنی و مستقیم برای تجزیه هم آزاد است. ولی نمی شود شریک دزد و رفیق قافله بود. خواندن این "مقاله" و شنیدن اینکه کار مبارزه با تبعیض و نژادپرستی بدست چنین کسانی افتاده است، مرا بیاد شعر مولانا می اندازد که چه خوش سرود:
آن یکی پرسید اشتر را که هی /// از کجا می‌آیی ای فرخنده پی /// گفت از حمام گرم کوی تو /// گفت خود پیداست از زانوی تو