روشنفكر يا جامعه مدنى فارس كه

م در كتاب راه حل نهايى،يك نسل كشى مى گويد كه دست به دست شدن عكسها در روزنامه هاى المانى كه در ان يهوديان ساكن اردوگاهها با وضعى رقعت بار و بهم ريخته،با لباسهايى كهنه و پاره،سربازان و عاملان كشتار را از لحاظ ذهنى اماده مى كرد كه با قربانيان احساس همدردى نكنند،و به انها به چشم انسانهايى كه بود ونبودشان فرقى نمى كند ،بنگرند،فاشيسم در همه جا يكى است اسمها فرق مى كند و عملكرد يكى است،انها طرف مقابل را انسان نمى ببينند،و بخاطر انكه او را انسان نمى بينند نمى توانند درد و رنج او را حس كنند تا براى درد و رنجش موضعى بگيرند، و دقيقا به همين خاطر است كه وقتى من از زندان تلفن مى كنم به سازمان حقوق بشر شان كه از حقوق من براى محاكمه عادلانه و بازداشت انسانى دفاع كنيد،جواب مى دهد كه ما از حقوق تجزيه طلب ها دفاع نمى كنيم ،انها نمى توانند،درد و رنج ما حس كنند،حتى كسانى كه ژست حقوق بشر مى گيرند نمى توانند درد و رنج ما درك كنند،چون انها از وقتى بچه بودند باور كرده اند كه ما پست و حقير هستيم،حتى اگر اصليت تورك هم داشته باشد از همان اصليتى كه برايش ياداور حقارت مى شود متنفر است و فرار مى كند،انها ما را به چشم انسان نمى بينند به همين راحتى