ادامه کامنت : درپاسخ tara :

این سیاست و شعار ها اوج اوفت اندیشه سیاسی در تاریخ آذربایجان است. افتی که هرگز نظیر نداشته است.با سیاست خداحافظی، با شعار جدایی، جدایی طلبان هرگز از اعتراض جامعه فارسی زبان علیه دیکتاتوری حمایت نخواهند کرد. و متقابلاً این جامعه هم از اعتراض «حقوقی» در آذربایجان حمایت نخواهد کرد. حکومت دانسته و آگاهانه جدایی طلبی را تحمل میکند. هر گاه این سیاست تغییر یابد و سیاست مشترکی پیش گرفته شود فعالیت را به شدت سرکوب خواهد کرد. چنین است علت اصلی عدم حمایت در آذربایجان از جنبش رأی من کو. این عدم حمایتها با وجود سیاست خداحافظی پایانی ندارد. مگر اینکه کنار گذاشته شود. و کنار هم گذاشته نخواهد شد. چون علت وجودی گروهی که آنرا پیش می برد همین سیاست است. طبیعی که گروه هرگز دست به خودکشی نزند. اما دیر یا زود کوشندکان به نادرستی این راه پی خواهند برد. خبرهای آذربایجان -اعتراض علیه نقض حقوق بشر در آذربایجان حمایت نمیشود و یا کمتر میشود. خبرها و اعتراضات جامعه فارسی زبان در رسانه های آذربایجانی منعکس نمیشود و یا به ندرت صورت میگیرد. چرا که هر دو طرف قربانی ناسیونالیسم موجود و سیاست خداحافظی و جدایی هستند. ایت سیاستها آنقدر مترقی اند که چشم ترقی را کور کرده اند. عقل سلیم بداد ما برسد. اما مسئله مشکل خرد و غلط بودن سیاست نیست. مسئله یک «پروژه» و تابعی از «پروژه ی بزرگ» دیگری ست. حامیان و صاحبان آنها برنامه خود را پیش می برند. و چیزی با توضیح «غلط و درست» ، خیر و زیان، نقد کار خود سرانه و جمعی و مانند اینها حل نمی شود. پروژه پروژه است؛ بی توجه به دیگران پیش برده میشود. مسئله اصلی این است.