با عرض معذرت، این یک نکته

دده قورقود چنین است و شاهنامه چنان است و بعد با کاپی پیست کردن چند بیت می خواهد مثلا نشان دهد که فردوسی ضدزن و ضد عرب و ضد ترک است، ولی دده قورقود بنیانگزار تولرانس و از نویسندگان منشور حقوق شهروندی و خالق هومانیسم است. بحث اساسا بر سر محتوای این دو کتاب نیست، و من هم وارد چنین بحثی با این حضرات نمی شوم، زیرا نه سوادش را دارند، و نه از چنان تفکر باز و مدرنی برخوردارند که بتوانند ورای تفکر عقبمانده "ترک خوب، فارس بد" چیز تازی ای یاد بگیرند. بحث بر سر این است: آیا هومر اودیسه را از دده قورقود اقتباس کرده است؟ اگر جواب مثبت است، سند آن کجاست؟ اگر جواب منفی است، آیا اینکار "چاخانیسم" نیست؟ اگر هست، پس این ادعا که فقط فارسها دروغ می گویند و ترکها اصولا کلمه ای بنام دروغ در زبانشان ندارند به کجا می رود؟ عشیره پرست مثل یک طبل است، پرصدا ولی درون تهی! او ادعاهای گزاف می کند و وقتی مچش را بگیری، یا خودش را بدرو دیوار می زند تا بحث را از مسیر اصلی منحرف کند و به سؤالهایی جواب بدهد که اصلا مطرح نشده اند، و یا پا به فرار می گذارد و پنهان می شود، تا آبها از آسیاب بیفتد! اگر من اشتباه می کنم، یکی از این حضرات، و در رأس همه نویسنده مقاله بفرماید ترک بودن تهمینه و تجاوز رستم به او را از کجا درآورده است؟ خواهید دید که این سؤال تا ابد بی جواب خواهد ماند! این، خصیصه بارز تفکر عشیره پرستی است.