اگر می شد به تمهیدی پسوند "

برای خمینی و وزارت اطلاعاتش نکشید؟ آیا جز این است که وقتی در مسکو باران می بارید، بخشی از این چپ در تهران چترش را باز می کرد؟ خلاصه کنم، آیا کارنامه چپ ایرانی در 50 سال گذشته قابل دفاع است؟ (و لطفا به شیوه عاشقان آقا امام حسین زندان و شکنجه این دوستان را برخ ما نکشید و برای ما زیارت عاشورا - ببخشید زیارت سیاهکل - نخوانید). اگر این کارنامه قابل دفاع نیست، پس مشکل شما با منتقدینی که معتقدند: «چپ ايران در بن‌بست‌ها و عقب‌ماندگی فکری» گرفتار است، چیست؟ چپ ایرانی اگر بخواهد با اسلام تصفیه حساب کند، باید با یکی از اسطوره های خودش بنام خسرو گلسرخی هم وداع کند، و اگر بخواهد تئوری خشونت را نفی کند، دیگر نمی تواند در سالروز سیاهکل یادبود بگیرد و به امامزادگانی مثل جزنی و چوپانزاده دخیل ببندد. چپ ایرانی در ذات خودش مسلمانی است که حوصله نماز خواندن ندارد، واگرنه در رفتار و کردار چیزی از یک مسلمان کم نمی گذارد. به او هم اگر انتقاد کنی، به تو انگ "چپ ستیز" می زند. بزرگترین ضربه چپ ایرانی ولی به وچهه واقعی "چپ" است، به مثابه نیرویی که بدون حضور نیرومندش در جامعه، سرمایه داری افسار پاره می کند و تسمه از گرده نیروهای مولد می کشد. ولی کدام نیرویی که سرسوزنی عقل داشته باشد، از ترس سرمایه داری لجام گسیخته به جریانی پناه می برد، که اکثریت قریب به اتفاقش در نیم قرن گذشته خلاف منافع ملی حرکت کرده است و تا جاسوسی برای دشمنان پیش رفته است؟ این بی اعتمادی به "چپ"، بزرگترین خیانت سازمانهای چپ ایرانی به مردم این کشور است