«هژمونی زبان و فرهنگ مسلط بر

ژاپون هایکوی خود را مطرح کرد. و اروپا فلسفه و ادبیاتش را. تبعیض دیده زبان دارد و قدرت آفرینش؛ چرا باید خلاقیت خود را نشان ندهد؟ و درگیر تو« فلانی -من بهمان» بشود که چیزی برای ارائه نداشته باشد؟ صد سال هم به این روش ادامه بدهی باز مجبوری برای رفع نیاز به فرهنگ مسلط رجوع کنی، چون خودت نخواستی چیزی بیافرینی. و این رمز اسارت توست. من میخواهم ادبیات معاصرم را بخوانم. شعر و رمان و فلسفه و کتابش را. در باکو و استانبول زندگی نمیکنم. من در کوچه و پس کوچه های تبریز و ارمو زندگی میکنم و در کناره های دریاچه به خون نشسته یشان. در دشتهای مغان و ییلاق-قشلاق قشقاییها زندگی میکنم و در کارگاههای چاقوسازان زنجان. در غارهای کوره پزخانه ها و حاشیه شهرهای مدرن زندگی میکنم. و با یوغ بردگی برگردن در کارخانه های مجلل.میخواهم چیزی بخوانم که زندگیم را بازتاب دهد و مرا برای من معنی کند. چه داری که به من بدهی؟ میخواهم آینه ام را ببینم و صورتم را. شاید بتوانم خودم را بهتر بشناسم.